Από την Χριστίνα Αλαμάνου
Τι παράξενο!
Το κείμενο το είχα γράψει πριν ένα χρόνο περίπου, σε ένα blog που είχαμε συνεταιρικά με ένα φιλεναδάκι –συνάδελφο .
Σήμερα το πρωί το διάβασα κατά τύχη, είχαμε το μνημόσυνο της Λίτσας και πάνω που έπινα τον καφέ και μασουλούσα το παξιμάδι… θυμήθηκα!
Διαβάζοντάς το ξανά, ανακάλυψα ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα…ή μάλλον έχει αλλάξει;
Ίσως όμως και να άλλαξε κάτι…Ο κος Τάκης, ο ξυλουργός , πέθανε και αυτός...!
Τα πράγματα πήγαν από το κακό στο χειρότερο…Το μόνο βέβαια που μπορώ να γράψω με σιγουριά είναι ότι όπως τα βλέπω τα πράγματα, όλο και πλησιάζει η στιγμή …που θα το χρησιμοποιήσω αυτό το πεντακοσάρικο που με έχει στοιχειώσει !
Τι έχει αλλάξει στη καθημερινότητα μου τον τελευταίο μήνα;
Και όμως κάτι έχει αλλάξει, δεν είναι τίποτα όπως παλιά, ούτε καν όπως τον προηγούμενο μήνα.
Καθημερινά εδώ και ένα μήνα το κινητό μου τηλέφωνο κουδουνίζει σαν τρελό.
Όμως δεν απαντώ πλέον σε κλίσεις που δεν αναγνωρίζω, είτε αυτές έχουν αριθμό, είτε δείχνουν ότι αυτός που με καλεί είναι άγνωστος.
Σβήνω κάθε εισερχόμενο μήνυμα της κλήσης και του υπαλλήλου της εισπρακτικής εταιρίας που με καλεί και επιμένει-επιμένει- επιμένει…. Και εγώ τον αγνοώ-τον αγνοώ-αγνοώ…..
Δεν ακούω τα ηχητικά μηνύματα που μου αφήνουν στο τηλεφωνητή μου, γιατί πολύ απλά γνωρίζω εκ των προτέρων τι θα ακούσω, οπότε γιατί να το συζητάμε;
Έκοψα το πότισμα στη βεράντα. Τα λουλούδια τα λυπάμαι αλλά λυπάμαι και τα λεφτά που θα δώσω στην ΕΥΔΑΠ. Έχω τραβήξει όλες τις γλάστρες από τη μια πλευρά του μπαλκονιού και έχω σηκώσει την τέντα. Κάθε τέσσερις μέρες παρακαλώ το Θεό να βρέξει για να ποτιστούν οι τριανταφυλλιές και οι φρέζες που θα ανθίσουν σε ένα μήνα. Είναι κρίμα να χάσω τόσες φρέζες είναι και διπλές!
Κάθε πρωί η Λίτσα, η συνταξιούχος νοσοκόμα που μένει στο ισόγειο και είναι ο φύλακας άγγελος της πολυκατοικίας, όταν ακούει το ασανσέρ να κατεβαίνει ανοίγει τη πόρτα του σπιτιού της. Ξέρει ότι είμαι εγώ και μετά από τη καλημέρα της, μου χαρίζει τους φακέλους αλληλογραφίας που αρνούμαι πεισματικά να πάρω από την είσοδο. Μετά με σταυρώνει. Με ρωτάει αν άνθισαν οι φρέζες μου που τόσο της αρέσουν και μου εύχεται καλό δρόμο και εγώ της λέω με παράπονο….γιατί ρε Λίτσα?
Στην αρχή πετάω τους φακέλους εδώ εκεί.
Τις δύσκολες ημέρες δεν ανοίγω φακέλους αλληλογραφίας Τραπεζών, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, λογαριασμούς τηλεφώνων , ειδοποιήσεις από την Εφορία, αναποδογυρίζω τα κοινόχρηστα και τις λίστες απαραίτητων αγορών σε σούπερ μάρκετ , ονόματα φίλων που με έχουν δανείσει και ραντεβού μου σε γιατρούς…. Ο πάγκος γεμίζει στοίβες χαρτιών και εγώ καπνίζω μισό τσιγάρο κοιτώντας τα.
Δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου ότι σίγουρα και θα τα ανοίξω σε λιγότερο από μια ώρα. Όταν ξαναπερνάω από το πάγκο, περνάω συχνά γιατί είναι στο κέντρο περίπου του σπιτιού μου, το μάτι μου πέφτει πάνω τους, τα κοιτάζω λοξά, ευθεία, ξανά λοξά , ενώ υπόσχομαι ξανά ότι σε λίγο, ίσως σε δύο ώρες , μπορεί και το απόγευμα πίνοντας τον καφέ μου να τα ανοίξω. Μετά πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται και την εκδοχή ‘’ δεν βαριέσαι και αύριο μέρα είναι….ίσως βρω και ενάμισι ευρώ να αγοράσω ένα φακελάκι ελληνικό καφέ Λουμίδη, αυτόν , με τον παπαγάλο.
Στον ταχυδρόμο δεν ανοίγω πια. Σύνταξη δεν περιμένω από τώρα. Και να περίμενα μήπως και θα την έπαιρνα;
Οταν πέσει στην αντίληψη μου εκείνο το πράσινο χαρτάκι από τα ΕΛΤΑ με την ένδειξη ‘’ΣΥΣΤΗΜΕΝΟ’’ κοκκινίζω, βέβαια τσεκάρω στα γρήγορα ξανά και ξανά μήπως έχω κανένα άγνωστο συγγενή στην Αμερική που μπορεί να μου άφησε καμιά κληρονομιά και αφού παίρνω ξανά την επιβεβαίωση από τη μητέρα ότι στην οικογένεια δεν είχαμε μεταναστευτικό ρεύμα, λέω κάτι από μέσα μου, δεν θα το γράψω, το τσαλακώνω στα χέρια μου, το κάνω μπαλάκι και το πετάω αμέσως στο καλάθι των αχρήστων ή στον γείτονα απέναντι που καπνίζει στο μπαλκόνι και έκλεισε και το κύκλωμα στο Ιντερνετ και δεν έχω από πού αλλού να κλέψω....
Καπνίζω το μισό τσιγάρο μου.
Το άλλο μισό το κάπνισα το πρωί. Όπως πάμε πακέτο θα ξαναπάρω κατά την 25η Μαρτίου , αφού κοινωνήσω και πάρω διπλό αντίδωρο για να γευτώ το ψωμί που σίγουρα δεν μπορώ να αγοράσω εδώ και καιρό.
Η μόνη ηλεκτρική συσκευή που συνήθως είναι αναμμένη στο σπίτι μου είναι η τηλεόραση.
Οι λάμπες δεν ανάβουν. Τις χρησιμοποιώ μόνο όταν μπαίνω στο σπίτι για να ελέγξω αν έχω ακόμα ρεύμα και δεν μου το έχει κόψει ακόμα κάποιος υπάλληλος απο τη ΔΕΗ….μετά τις σβήνω αμέσως. Κυκλοφορώ με κεριά , πείθοντας τον εαυτό μου ότι η ρομαντική ατμόσφαιρα είναι αξεπέραστη…..
Επειδή έχω ξεμείνει από ξύλα για το τζάκι και τα δένδρα της γειτονιάς μου πρόλαβαν και τα κούρεψαν, πήρα προχθές κάτι μικρά καδρόνια από το γειτονικό ξυλουργείο. Είπα ψέματα στο κο Τάκη τον Ξυλουργό ότι θέλω να κάνω κάτι κατασκευές που είδα σε ένα περιοδικό. Έκανε πολύ κρύο εκείνη την ημέρα, τα ψέματα έβγαιναν πιο εύκολα.
Γύρισα σπίτι. Τα έβαλα στο τζάκι και μαζί τους έκαψα και 5 τηλεφωνικούς καταλόγους - Χρυσούς Οδηγούς παρακαλώ! που είχε μαζέψει η μητέρα μου και έκαναν πολύ ωραία φλόγα και έτσι έβγαλα το απόγευμά μου. Αει στο καλό…τι να τους κάνω τους τηλεφωνικούς καταλόγους; Σάμπως έχουμε λεφτά να πάρουμε κανένα τηλέφωνο;
Παίζω τον Τομ και Τζέρυ με την διαχειρίστρια. Αναβαίνει αυτή από τις σκάλες, κατεβαίνω εγώ με το ασανσέρ. Ανεβαίνει με το ασανσέρ, κατεβαίνω από τις σκάλες και η Λίτσα με παρακολουθεί…300 ευρώ ήρθαν γιατί έκανε αύξηση αποθεματικού. Και ποιος σου είπε κυρία μου, τέτοιες εποχές να κάνεις αύξηση στο αποθεματικό; Φοβήθηκες μήπως σου καταγγείλει καμιά συλλογική σύμβαση;
Βγαίνοντας από το σπίτι μου, έκανα πάντα το σταυρό μου, μια φορά, κάθε πρωί για να μπω στο αυτοκίνητο και να πάω στη δουλειά μου. Τον τελευταίο μήνα τον κάνω τρεις. Εκτός από την ευχή να έχω καλή ημέρα και καλό δρόμο, εύχομαι να μου φτάσει η βενζίνη να επιστρέψω στο σπίτι μου, να πάρει αμέσως μπροστά το κάρο μου και να μη θέλει καινούργια μπαταρία ή λάστιχα ή παραφλού ή οτιδήποτε άλλο βρε αδελφέ γιατί μηχανικός αυτοκινήτων δεν είμαι και ό,τι και να θέλει το σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να πληρώσω, και εγώ, δεν έχω μια!
Έκοψα και τα 20 ή τα 30 λεπτά φιλοδώρημα στον Αχμέτ.
Ο Αχμέτ είναι ένας Πακιστανός, που μου έπλενε το τζάμι του μπαμπρίζ με ένα πλατύ χαμόγελο κάθε πρωί. Προχθές σταμάτησα στο φανάρι και τον ρώτησα πετώντας του στα γρήγορα μια ψόφια καλημέρα, πόσα αυτοκίνητα την ημέρα περνούν από αυτόν το δρόμο . Ο Αχμέτ μου απάντησε με χαμόγελο… ''αμέτρητα'' μου είπε… και τον ρωτάω ξανά, στρίβοντας και άλλο το μαχαίρι στη πληγή μου, ''εσύ του λόγου σου από πόσα αυτοκίνητα παίρνεις λεφτά κάθε μέρα;''
''Μπορεί και από 100 , μπορεί και από 150...'' απάντησε με το ίδιο χαμόγελο ενώ τον κοιτούσα κεραυνοβολημένη.
Υπολόγισα στα γρήγορα ότι ο Αχμέτ όχι μόνο ''καθαρίζει'' παραπάνω από εμένα αλλά τα παίρνει... ζεστά και μετρητά! και χωρίς απεργίες.
Οι τροχονόμοι είναι ένα καθημερινό άγχος μου εδώ και ένα μήνα.
Τη στήνουν πάντα έξω από τα ΚΤΕΛ και εγώ περνάω αναγκαστικά καθημερινά από εκεί για να έρθω στο Μπουρνάζι, στη γνωστή φωλιά του κούκου. Ο τροχονόμος δεν ξέρει τίποτα για τη δουλειά μου, για μια εταιρία που κινδυνεύει παίζοντας καθημερινά τη Ρώσικη ρουλέτα. Εγώ οφείλω να τον ενημερώσω, και να πω τη ιστορία από την αρχή , να τον πείσω για τις καλές μου προθέσεις, να του εξηγήσω ότι πράγματα στη ζωή μου είναι πλέον δύσκολα, όχι γιατί δεν έχω δουλειά, αλλά γιατί έχω δουλειά.
Όση ώρα θα κάνω ιστορική και οικονομική ανάλυση, όλο και κάτι θα βρει να μου κόψει στη τελική ταρίφα της κλήσης. Είτε για απλήρωτη κάρτα καυσαερίων, ίσως για ΚΤΕΟ, μάλλον για την ασφάλεια που έχω την εντύπωση ότι έχει λήξει , μπορεί και για κάτι απλό, για το χαρτάκι του σήματος που δεν το έχω κολλήσει γιατί κυριολεκτικά βαριέμαι και τέλος πάντων αρνούμαι να μάθω πως το κολλάνε έτσι ανάποδα και στην όποια δική μου προσπάθεια, μονίμως μπερδεύεται ανάμεσα στα δάχτυλα μου.
Για να μην ξεχνιόμαστε, το χαρτί της κλίσης θα προστεθεί και αυτό πάνω στη στοίβα των χαρτιών στο πάγκο, αλλά δεν με νοιάζει πλέον.
Ένα δεν θα πω στον τροχονόμο.
Δεν θα πω για τον πατέρα μου, που κόντευα να τον χάσω εξαιτίας ενός σοβαρού εγκεφαλικού επεισοδίου. Δεν θα του το πω αυτό. Όπως και δεν θα του αναφέρω ότι δεν είχα να πληρώσω στα ΚΤΕΛ ούτε 80 Ευρώ για μια θέση με επιστροφή προκειμένου να πάω να τον δω στο χωριό. Εκεί θα σταματήσω, γιατί αυτό είναι κατάντια…..
Ο φύλακας άγγελος, η Λίτσα, πέθανε προχθές. Δεν πρόλαβα να της δώσω ούτε την πρώτη φρέζα της Άνοιξης. Δεν μπόρεσα να πάω στη κηδεία της γιατί δεν θα μου έφτανε η βενζίνη. Τις φρέζες όμως της πότισα σήμερα και μετά του Ευαγγελισμού και την επέτειο της επανάστασης του 21 θα πάω να της αφήσω ένα μπουκέτο.
Σήμερα που γράφω, όλη η περιούσια μου είναι μόλις 12 ευρώ στο πορτοφόλι και 2 Ευρώ στο λογαριασμό τραπέζης, που δε θα μπορέσω να τα πάρω ποτέ.
Αααα ξέχασα και το σημαντικότερο, έχω και ένα πεντακοσάρικο, όχι ευρώ…αλλά από τα άλλα…
Είναι ένα παλιό χαρτονόμισμα δραχμών… αυτό, με αποτυπωμένη τη φάτσα του πατριώτη μου του Ιωάννη Καποδίστρια. Το κρατάω από τότε που άλλαξε το νόμισμα, για να νιώθω ότι έχω δύο δραχμές στην άκρη για ώρα ανάγκης……..
Αυτά, από καρδιάς….
