Έφυγε σαν σήμερα ο πατέρας των μιούζικαλ...
Απο την Χριστίνα Αλαμάνου,
Καλοκαιράκι σε ένα θερινό σινεμά ο προβολέας ανάβει… η μουσική ακούγεται σε όλη τη πλατεία και από το λευκό πανί ξεπηδούν πολύχρωμα πλάνα… αστείες ατάκες δίνουν και παίρνουν, στιλιζαρισμένες εικόνες ηθοποιών συνοδεύουν τον ήχο της κλακέτας , πολύχρωμα κουστούμια και φορέματα με φτερά στο κεφάλι ντύνουν τις χορευτικές κινήσεις των ηθοποιών μέσα σε πλατό ταξιδεύοντας το μυαλό μας στο Χόλυγουντ ενώ τα εξωτερικά πανοραμικά πλάνα αναδεικνύουν την ομορφιά των Ελληνικών τοπίων και τρέφοντας την αισιοδοξία βρέχουν με το άρωμα του καλοκαιριού τις αισθήσεις μας…
Οι ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη σφράγισαν μια εποχή ενώ η αντοχή τους στο χρόνο παραμένει φαινόμενο έως και σήμερα….Ο ίδιος δεν είχε κανένα απωθημένο. Συνήθιζε να λέει ότι ο έρωτας της κάμερας υπήρξε ένα από τα πιο δυνατά συναισθήματα που ένιωσε. Έκανε τη δουλειά που ονειρεύτηκε να κάνει και για τον Γιάννη Δαλιανίδη ήταν το πιο γλυκό μεθύσι της ζωής του. Η δουλειά του ήταν το ψώνιο του όπως ισχυριζόταν …αγωνιούσε μόνο για ένα πράγμα… για την στιγμή που θα έμπαινε στο μοντάζ για να ολοκληρώσει τις δημιουργίες του…
Γεννημένος την τελευταία ημέρα του 1923 κάνει τα πρώτα του βήματα σε ένα προσφυγικό καταυλισμό της Θεσσαλονίκης. Λίγο πριν συμπληρώσει τον πρώτο χρόνο της ζωής του τον υιοθέτησαν η Ολυμπία και ο Ναούμ Δαλιανίδης που τον μεγάλωσαν με αγάπη και έγνοια, αγάπη που ο Δαλιανίδης ανταπέδωσε στη μητέρα του μέχρι το τέλος της ζωής της …Ο ίδιος σε πολλές συνεντεύξεις του έχει αναφερθεί σε αυτή τη προσωπική σελίδα της ζωής του ενώ δεν είχε διστάσει να αποκαλύψει ότι γνώρισε και τη βιολογική του μητέρα χωρίς ποτέ να θέλει να πει κάτι παραπάνω.
Ο κόσμος του θεάματος τον κέρδισε από μικρό παιδάκι. Στα 9 του χρόνια αρχίζει να παίζει στο παιδικό θέατρο. Μαθαίνει μάλιστα και κλακέτες από έναν φίλο του που τις έχει μάθει από τη Λουΐζα Ποζέλλι. Αλλά εκείνο που τον μάγευε ήταν ο κινηματογράφος.
Το σπίτι του βρισκόταν στην Πλατεία Αριστοτέλους που ήταν γεμάτη από θερινά σινεμά. Έτσι από μικρός ξεκίνησε να παρακολουθεί ταινίες. Καθόταν πάντα στην πρώτη σειρά , τα λεφτά όμως δεν έφταναν για κόβει συνέχεια εισιτήρια και έτσι ξεκίνησε να δουλεύει μέσα στα σινεμά με αντάλλαγμα τις δωρέαν προβολές.
Αργότερα διδάχτηκε χορό, σπούδασε στη Βιέννη, άρχισε να συμμετέχει σε ασπρόμαυρες ταινίες, χόρευε, έπαιζε και στη πορεία ήθελε να σκηνοθετεί, να τραγουδά, να γράφει… και η μια επιτυχία έφερνε την άλλη και ο ίδιος αναδείχτηκε ο μέτρ των μιούζικαλ…
Ο φακός του μεταμόρφωσε την Αλίκη Βουγιουκλάκη σε «Μουσίτσα» στην πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε, και τη Τζένη Καρέζη σε «Τρελοκόριτσο’’ Το 1962 έπεισε τον Φίνο για τη συμμετοχή της Ρένας Βλαχοπούλου στο πρώτο του μιούζικαλ, το «Μερικοί το προτιμούν Κρύο», στο ρόλο της ανύπαντρης μεγάλης αδερφής Πρωταγωνίστρια η ίδια στις περισσότερες έγχρωμες μουσικές κωμωδίες του και λίγο πριν τη δύση της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, έγραψε ειδικά για εκείνην την «Παριζιάνα» (1969) και το «Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι»
Από την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκε με το σελιλόιντ, ο Δαλιανίδης προτιμούσε το δράμα. Με το σενάριο του «Κατήφορου» που ο ίδιος έγραψε, ήταν το πρώτο μικρό θαύμα του. Το κοινωνικό δράμα το υπηρέτησε με εξίσου τεράστια επιτυχία “βαπτίζοντας” την τότε Σταρ Ελλάς Ζωή Κουρούκλη σε Ζωή Λάσκαρη. ανακάλυψε στο πρόσωπο της τελευταίας την ιδανική πρωταγωνίστρια για το «Νόμο 4000» , τον «Εγωισμό» την «Ιστορία μιας Ζωής, ενώ της εμπιστεύτηκε τον τολμηρό ρόλο της «Στεφανίας» με την Τασσώ Καββαδία να ενσαρκώνει ιδανικά το ρόλο της “κακιάς”.
Ήταν, αναμφίβολα, ο σκηνοθέτης που εισήγαγε και καθιέρωσε τα μιούζικαλ στον ελληνικό κινηματογράφο. τα δημοφιλή μιούζικαλ που έγραψε και σκηνοθέτησε, αλλά και οι κινηματογραφικές μεταφορές των κλασικών κωμωδιών του Δημήτρη Ψαθά. πήραν σάρκα και οστά χάρη στην κινηματογραφική μηχανή του Γιάννη Δαλιανίδη και τις ερμηνείες των κορυφαίων ηθοποιών της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφο.
Το 1970 σήμανε το ντεμπούτο του στο θέατρο με το "Μαριχουάνα στοπ" και με το τέλος του εμπορικού κινηματογράφου συνέχισε τη διαδρομή του με επιτυχία και στα τηλεοπτικά πλατό αφού κατάφερε να καθηλώσει τους Έλληνες τηλεθεατές με Το σήριαλ «Λούνα Παρκ», που προβαλλόταν ασταμάτητα από το 1974 έως το 1981 σε σενάριο δικό του, με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το κορυφαίο μυθιστόρημα του Κώστα Ταχτσή, το «Τρίτο Στεφάνι» ζωντάνεψε στους τηλεοπτικούς δέκτες το 1995 προσθέτοντας στο ενεργητικό του παραγωγικού σκηνοθέτη άλλη μία επιτυχημένη μεταφορά κλασικού λογοτεχνικού έργου στην οθόνη, όπως και με τις κωμωδίες του Δημήτρη Ψαθά.
Στις αρχές της δεκαετίας του '80 και μέχρι το 1985 καταπιάστηκε και με τις νεανικές κοινωνικές ταινίες, όπως ήταν τα περίφημα "Τσακάλια" το 1981. Ως δημιουργός, ο ίδιος επέδειξε σε κάθε χρονική περίοδο μοναδική ικανότητα να πιάνει τον παλμό της εκάστοτε γενιάς, γεγονός που αποδείχτηκε και με τις σειρές που γύρισε στην ιδιωτική τηλεόραση, όπως ήταν το "Ρετιρέ" και οι "Mικρομεσαίοι"
Ο Γιάννης Δαλιανίδης έζησε και πρόλαβε να δει τις ταινίες του να λατρεύονται και την κινηματογραφική του τέχνη να μυθοποιείται. Μια τέχνη που δημιούργησε με πενιχρά οικονομικά μέσα, χωρίς σπουδές στο αντικείμενο αναδείχτηκε ως ο σκηνοθέτης με τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες…
Υπερβαίνοντας κάθε εμπόδιο, κατάφερε να κερδίσει μια θέση στον πάνθεον των αθανάτων του ελληνικού πολιτισμού με την εργατικότητα, την επιμονή και το φυσικό του ταλέντο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου