Απόδραση στη γη των Σαμουράϊ
από χιλιάδες μικρότερα (για την ακρίβεια το αρχιπέλαγος της Ιαπωνίας αποτελείται από 6.852 νησιά)
Η μεγαλύτερη πόλη της Ιαπωνίας και εκ των πραγμάτων πρωτεύουσα είναι το Τόκιο, το οποίο μαζί με τη μητροπολιτική περιοχή έχει περισσότερους των 30 εκατομμυρίων κατοίκων. Είναι η μεγαλύτερη Μητροπολιτική Περιοχή στον κόσμο.
Μεγάλη οικονομική δύναμη, η Ιαπωνία είναι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο σε ονομαστικό ΑΕΠ (πρόσφατοι αριθμοί της κυβέρνησης από την Κίνα υποστηρίζουν ότι η Κίνα είναι σήμερα η δεύτερη)[6] και η τέταρτη μεγαλύτερη σε αγοραστική δύναμη. Επίσης, είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο και ο τέταρτος μεγαλύτερος εισαγωγέας. Είναι, επίσης, σήμερα μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Παρόλο που η Ιαπωνία έχει επισήμως παραιτηθεί του δικαιώματός της να κηρύξει πόλεμο, διατηρεί σύγχρονο και εκτεταμένο στρατό που απασχολείται με την αυτοάμυνα και τη διατήρηση της ειρήνης. Πρόκειται για μια ανεπτυγμένη χώρα με πολύ υψηλό βιοτικό επίπεδο (δέκατη υψηλότερη HDI). Μετά τη Σιγκαπούρη, η Ιαπωνία έχει τα χαμηλότερα ποσοστά ανθρωποκτονιών (συμπεριλαμβανομένης της απόπειρας ανθρωποκτονίας) στον κόσμο.[7] Η Ιαπωνία έχει το υψηλότερο προσδόκιμο ζωής από οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου (σύμφωνα τόσο με τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ και της ΠΟΥ) και το τρίτο χαμηλότερο ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας.
Για όσους προτίθενται να επισκεφθούν την Ιαπωνία και για όσους απλά θέλουν να μαθαίνουν πάντα κάτι καινούριο για τον προορισμό που επισκέπτονται, πέρα από το ποια είναι τα δημοφιλέστερα τουριστικά αξιοθέατα του τόπου, ακολουθούν οκτώ συμβουλές που ενδεχομένως θα ήταν καλό να γνωρίζετε για τη μακρινή αυτή χώρα της Ασίας.
1. Περπάτημα στη λάθος πλευρά
Μπορεί το Τόκιο να είναι ένα από τα πιο πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα του κόσμου, ωστόσο τα πλήθη που κινούνται μέσα στην πόλη χαρακτηρίζονται από εντυπωσιακή… τάξη και οργάνωση.
Οι πεζοί δεν τολμούν να παραβούν τον άγραφο κανόνα του «μένω στα αριστερά», σχεδόν με την ίδια αυστηρότητα που ακολουθούν και οι οδηγοί στους δρόμους, αναφέρει δημοσίευμα της ιστοσελίδας matadornetwork.com.
Στις κυλιόμενες σκάλες ο κανόνας περιπλέκεται λίγο: πρέπει κανείς να στέκεται στην αριστερή πλευρά και να ανεβαίνει/κατεβαίνει τις σκάλες από τη δεξιά.
2. Ονομασία σεξουαλικών οργάνων
Το να πείτε φωναχτά την ονομασία των γεννητικών οργάνων, ιδιαίτερα των γυναικείων, θεωρείται μεγάλη προσβολή. Οι Ιάπωνες συνηθίζουν να χρησιμοποιούν τη λέξη «asoko», που σημαίνει «εκεί» και η οποία γίνεται ευρέως, εύκολα κατανοητή, χωρίς να χρειάζεται να συνοδεύεται από πονηρό κλείσιμο του ματιού.
3. Προσοχή στη σωματική επαφή
Μπορεί να νομίζετε ότι η σωματική επαφή αποτελεί ένδειξη, ότι έχετε έρθει κοντά με κάποιον, ωστόσο στην Ιαπωνία κάτι τέτοιο θεωρείται… «περίεργο». Οι Ιάπωνες συνηθίζουν να υποκλίνονται ο ένας στον άλλον, ιδιαίτερα οι νεότεροι στους πιο ηλικιωμένους, ενώ δεν ανταλλάσουν χειραψίες και… ούτε λόγος για ανταλλαγή φιλιών!
4. Το φιλοδώρημα απαγορεύεται
Αν σκέφτεστε τι φιλοδώρημα να αφήσετε… το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να το ξεχάσετε. Η διαδικασία προκαλεί μεγάλη σύγχυση και αν αφήσετε κατιτίς παραπάνω… μην ξαφνιαστείτε αν δείτε το/τη σερβιτόρο να σας κυνηγά στο δρόμο για να σας επιστρέψει το ποσό.
5. Φύσημα της μύτης σε δημόσιο χώρο
Στους Γιαπωνέζους δεν τους αρέσει να φυσάνε τη μύτη τους σε δημόσιο χώρο… πόσω μάλλον να ακούν/βλέπουν κάποιον άλλον να το κάνει δίπλα τους.
6. Σόγια σως σε λευκό ρύζι
Αν δε θέλετε να σας περάσουν για τρελούς, τότε ίσως θα ήταν καλύτερα να αποφύγετε να «λούσετε» το ρύζι σας με σόγια σως. Μια τέτοια κίνηση εκλαμβάνεται ως προσβολή από τους σεφ και τους εστιάτορες.
7. Σταύρωμα των ποδιών
Το σταύρωμα των ποδιών δε θεωρείται κατάλληλος τρόπος για να κάθεται κανείς, ακόμη κι αν το κάνει με όλη τη χάρη που διαθέτει.
8. Φαγητό στο δρόμο ή στο μετρό
Μπορεί να είναι μια εύκολη λύση, ειδικά αν έχετε λυσσάξει της πείνας, ωστόσο αν σας δουν στην Ιαπωνία να τρώτε στο δρόμο ή στο μετρό, θα πιστέψουν ότι δε δείχνετε το δέοντα σεβασμό στους ανθρώπους που το έφτιαξαν. Οι λύσεις είναι δύο: ή θα το φάτε μπροστά στον πωλητή του δρόμου που το αγοράσατε, ή θα το πάρετε μαζί σας στο σπίτι.
«Μικρό Κιότο»
Με φόντο τις ιαπωνικές Αλπεις και τα δάση πλούσια σε ξυλεία, η μικρή κουκλίστικη Τακαγιάμα ανταγωνιζόταν σε ομορφιά το Κιότο, γι' αυτό άλλωστε τη λένε ως σήμερα «Μικρό Κιότο». Η ιστορία της Τακαγιάμα ξεκινά πριν από εκατοντάδες χρόνια με τους ξυλουργούς. Φημισμένοι μάστορες, μεγαλούργησαν στο αυτοκρατορικό παλάτι του Κιότο και της Νάρα, και προς τα τέλη του 16ου αιώνα η κατασκευή του Κάστρου της Τακαγιάμα σηματοδότησε την ίδρυση της πόλης. Η θέση της είναι τέτοια που τον χειμώνα απομονώνεται εξαιτίας των παγωμένων δρόμων, γι' αυτό και διατήρησε τις παραδόσεις ως σήμερα. Χαριτωμένη, με το μικρό ποταμάκι Μιγιαγκάβα που τη διασχίζει, με ναούς, ιερά, μικρά όμορφα μαγαζιά και τους παλιούς δρόμους με τα παραδοσιακά σπίτια. Η καρδιά της πόλης κτυπά στη γειτονιά Σαν-μάτσι Σούτζι. Εκεί, στις τρεις κύριες οδούς - μάλλον στενά δρομάκια θα λέγαμε - Ιτσίνο-μάτσι, Νίνο-μάτσι, Σάνο-μάτσι, βρίσκονται τα παλιά ξύλινα σπίτια όπου στεγάζονται εργαστήρια χειροτεχνών, μαγαζιά με αντίκες και αναμνηστικά, μικρά καφέ και εστιατόρια, αποστακτήρια σακέ με τη χαρακτηριστική «μπάλα» από κέδρο στην είσοδο, ενώ κάποια σπίτια λειτουργούν ως μουσεία και μπορείτε να παρατηρήσετε τη διαρρύθμιση και την αρχιτεκτονική του χώρου. Μερικά κατοικούνται από οικογένειες και νωρίς το πρωί θα δείτε τις νοικοκυρές να κάνουν τη λάτρα. Οι αγρότες φέρνουν κάθε πρωί τη φρέσκια πραμάτεια σε φρούτα και λαχανικά στις πρωινές αγορές της Τακαγιάμα Τζίνια ή της Μιγιαγκάβα, στο ποτάμι, που είναι και πιο χαριτωμένη, όπου αξίζει ένας περίπατος για να ζήσετε ανακατεμένοι με το πλήθος τον παλμό της πόλης.
Κάθε χρόνο, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, εκατοντάδες τουρίστες συρρέουν μαζικά στην ιστορική συνοικία Γκίον του Κιότο, για να δουν από κοντά τις εντυπωσιακές Γκέισες που τηρούν πιστά τις παραδόσεις της χώρας τους από αρχαιοτάτων χρόνων, αποτελώντας ζωντανά πολιτιστικά στοιχεία.
Οι Γκέισες (ή γκέικο, όπως αυτοαποκαλούνται, στην τοπική διάλεκτο) είναι στην πραγματικότητα επαγγελματίες διασκεδαστές που προσλαμβάνονται για να δίνουν παραστάσεις και να αλληλεπιδρούν με τους επισκέπτες κατά τη διάρκεια δείπνων και άλλες εκδηλώσεων.
Η μαθητευόμενη γκέισα (ονομάζονται Μάικο) πρέπει να μελετήσει για τουλάχιστον πέντε χρόνια πριν από θεωρηθεί εξειδικευμένη και αρκετά ώριμη για να γίνει σωστή γκέισα.
Πώς όμως ξεχωρίζουν οι Γκέισες (ή γκέικο) από τις Μάικο;
Οι Μάικου έχουν στολίδια, όπως λουλούδια στα μαλλιά τους, κάτι που δεν έχουν οι Γκέισες. Επίσης, η obi (ζώνη του κιμονό) στις Μάικο, είναι μακριά και φτάνει σχεδόν στο πάτωμα, ενώ στις Γκέισες είναι δεμένη σε τετράγωνο σχήμα στην πλάτη της. Επίσης,οι Μάικο φορούν μερικές φορές ψηλές ξύλινες okobo (παντόφλες), ενώ οι γκέισες φορούν πάντα χαμηλές που ονομάζονται zori.
Το Μουσείο Αρμάτων «Γιατάι Καϊκάν»
Ενα από τα τρία ωραιότερα φεστιβάλ της Ιαπωνίας είναι το Τακαγιάμα Ματσούρι. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για δύο, αφού γίνεται δύο φορές τον χρόνο: την άνοιξη, όπου παίρνουν μέρος 12 άρματα, και το φθινόπωρο, όπου παίρνουν μέρος 11 άρματα. Το φεστιβάλ ξεκίνησε πριν από 350 χρόνια ως μια απλή χωριάτικη γιορτή της άσημης Τακαγιάμα. Τα πανύψηλα άρματα όμως με τα οποία πλαισιώθηκε του έδωσαν την αίγλη που το συνοδεύει ως σήμερα και βεβαίως μέσα από αυτό αναδείχθηκαν στρατιές χειροτεχνών-καλλιτεχνών. Ισως τίποτα δεν θα ήταν εφικτό αν δεν ήταν πλούσια η περιοχή σε ξύλο ώστε να προσελκύσει εμπόρους όχι μόνο ξυλείας αλλά σακέ που εκμεταλλεύτηκαν το καθαρό νερό των βουνών. Ετσι η πόλη διανθίστηκε και από χειροτέχνες στους οποίους οι πλούσιοι έμποροι ανέθεσαν τη δημιουργία αυτών των πανύψηλων εντυπωσιακών ξυλόγλυπτων αρμάτων που διακοσμήθηκαν με χρυσό και βάφτηκαν κυρίως σε έντονο κόκκινο χρώμα. Κάποια χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα. Κάθε άρμα καταλήγει σε ψηλό υπόστεγο, ενώ σε τέσσερα υπάρχουν κούκλες μαριονέτες με σχοινιά, σε μεγάλο μέγεθος, που αναπαριστούν θεούς ή ευγενείς, τις οποίες κατά τη διάρκεια της παρέλασης χειρίζονται ως και οκτώ κουκλοπαίκτες την καθεμιά. Οι κούκλες είναι επίσης φτιαγμένες από ξύλο και ντυμένες με πολύτιμα μεταξωτά ρούχα. Φανταστείτε πόσο εντυπωσιακή είναι και η νυχτερινή παρέλαση, όπου γύρω από κάθε επίπεδο του άρματος τοποθετούνται αναμμένα φαναράκια. Αφού επισκεφθείτε το μουσείο, διαθέστε και λίγο χρόνο να δείτε την αίθουσα με την αριστουργηματική χειροποίητη ξύλινη ρεπλίκα με κλίμακα 1:10 του συγκροτήματος Νίκο-Τοσόγκου που βρίσκεται έξω από το Τόκιο.
Ο Παγκόσμιος Ναός του Θεού (Σούζα)
Μόλις 2 χλμ. από την Τακαγιάμα απέχει ο υπερπολυτελής ναός με τη χρυσή οροφή. Τεράστιο το συγκρότημα, με μεγάλη αίθουσα για τους μεγάλους εορτασμούς τέσσερις φορές τον χρόνο. Ο Κοτάμα Οκάντα ήταν που ίδρυσε το 1959 την οργάνωση Σούκιο Μαχικάρι και σήμερα συνεχίζει το έργο του η κόρη του. Πρόκειται για οργάνωση επικεντρωμένη στον Θεό ως Δημιουργό και δέχεται στους κόλπους της ανθρώπους κάθε θρησκείας και ιδεολογίας, εθνικότητας ή επαγγέλματος. Η αποστολή είναι να δημιουργηθεί στη Γη ένας κόσμος παρόμοιος με τον ουράνιο του Θεού, μέσα από τον εξαγνισμό με το «Αληθινό Φως του Θεού». Εκτός από τη μεγάλη αίθουσα, το συγκρότημα διαθέτει πολλούς πολυτελείς χώρους, κάποιες φορές κακόγουστους, ενώ στο πλαίσιο του εξαγνισμού διαθέτει και τις δικές του οργανικές καλλιέργειες. Σε γενικές γραμμές, αν δεν έχετε κάποια περιέργεια για το εντυπωσιακό και επιβλητικό κτίσμα που θα συναντήσετε στον δρόμο σας, και να το προσπεράσετε, δεν νομίζω ότι θα χάσετε.
Το ιερό Χάτσιμαν Σακουραγιάμα
Ο θρύλος λέει ότι ο αυτοκράτορας Νιντόκου (5ος αιώνας) ζήτησε από τον πρίγκιπα Τακεφουρουκούμα-νο-μικότο να σκοτώσει το τέρας Ριουμέν Σουκούνα που είχε δύο κεφάλια, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια. Προτού πάει σε αυτή την αποστολή ο νεαρός πολεμιστής τοποθέτησε τον πατέρα του ως θεότητα του ιερού αυτού και προσευχήθηκε για την επιτυχία της αποστολής του. Το 1683, με τη χορηγία του ευγενούς Καναμόρι, το ιερό επεκτάθηκε και επισήμως ανακηρύχθηκε προστάτης της πόλης. Βρίσκεται στα βορειοανατολικά της παλιάς πόλης. Είναι το κέντρο των εκδηλώσεων του Φθινοπωρινού Φεστιβάλ της Τακαγιάμα που γίνεται μετά τη συγκομιδή της σοδειάς και το επισκέπτονται πάνω από 1,5 εκατομμύριο επισκέπτες κάθε χρόνο. Μάλιστα σε ειδικό χώρο στεγάζονται τρία από τα 12 άρματα του Τακαγιάμα Ματσούρι.
Χειροτεχνήματα και αγορές
Λέγεται ότι οι καλλιτέχνες της Χίντα ήρθαν κατά την περίοδο Νάρα τον 7o αιώνα και μετέδωσαν την τέχνη τους στους κατοίκους της επαρχίας. Στα καταστήματα θα βρείτε αντικείμενα από ξύλο σε αυστηρές ίσιες γραμμές - δίσκους σερβιρίσματος, πιάτα, βάζα, μικρά καλαθάκια λακαρισμένα. Από τη σμίλακα, το εθνικό δένδρο της επαρχίας Χίντα, διάφορα ξυλόγλυπτα καλλιτεχνήματα. «Σαρουμπόμπο» ονομάζονται τα μικρά πάνινα κουκλάκια που φτιάχνουν στο χέρι οι γιαγιάδες από παλιά κουρέλια για να καλοπαντρευτούν τα κορίτσια τους και αργότερα οι εγγονές τους. Αυτή η παράδοση έγινε χαριτωμένα σουβενίρ που πωλούνται στους τουρίστες. Γιαπωνέζικα κεριά τα οποία δύσκολα σβήνουν από το φύσημα του αέρα και κρατούν περισσότερο. Λέγεται ότι ένας κεραμίστας από το Κιότο ήταν ο πρώτος που ήρθε στην Τακαγιάμα και δημιούργησε το πρώτο κεραμικό σετ τσαγιού. Σήμερα, πέρα από τα παραδοσιακά κεραμικά, κυκλοφορούν άλλα τρία είδη μαζί με πορσελάνινα βάζα ζωγραφισμένα με μπλε συνθέσεις λουλουδιών, καθώς και σύμβολα του σογκουνάτου. Η Τακαγιάμα φημίζεται και για τα λιτά χειροποίητα ξύλινα έπιπλα, το κόστος όμως είναι αρκετά υψηλό τόσο για την αγορά όσο και για τη μεταφορά τους.
Στο διοικητήριο Τζίνια
Ηταν στα 1603 όταν η οικογένεια Τοκουγκάβα ξεκίνησε τη διακυβέρνηση του Εντο (σημερινό Τόκιο) και 90 χρόνια αργότερα η επαρχία Χίντα μπήκε κάτω από το σπαθί του σογκουνάτου. Είκοσι πέντε διοικητές εγκαταστάθηκαν σε αυτό το κτίριο σε διάστημα 176 ετών. Πρόκειται για το μοναδικό ανάμεσα στα 60 συνολικά διοικητήρια που διασώθηκε. Το 1816 έγινε ανακαίνιση και χρησιμοποιούνταν ως το 1969. Ετσι έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε όχι μόνο την αρχιτεκτονική της εποχής αλλά και μέσα από αρκετά εκθέματα να πάρουμε πληροφορίες για τη ζωή της περιόδου Εντο. Στην είσοδο μας υποδέχονται δύο μοβ πάνελ διακοσμημένα με το περίγραμμα του μπουμπουκιού της δενδρομολόχας - σύμβολο του σογκουνάτου. Το συγκρότημα εκτός από τη διοίκηση στέγαζε και τη δικαστική, αστυνομική και εμπορική εξουσία. Προσέξτε την αίθουσα του δικαστηρίου, την αίθουσα δεξιώσεων με την τοιχογραφία με τα κύματα της θάλασσας -σύμβολο της κυριαρχίας του σογκουνάτου -, επισκεφθείτε τα κτίρια όπου κατοικούσαν ο διοικητής με την οικογένειά του και οι υπηρέτες. Ο χώρος χρησιμοποιείται και για συναυλίες παραδοσιακής μουσικής.
INFO
Θα φτάσετε στο Τόκιο. Για να πάτε στην Τακαγιάμα θα πάρετε το τρένο που απέχει περίπου τεσσερισήμισι ώρες ή το πούλμαν που καλύπτει τη διαδρομή σε 5,30 ώρες. Μέσα στην πόλη χρησιμοποιήστε καλύτερα ποδήλατο ή μπορείτε να επιλέξετε και την τουριστική διαδρομή με το «ρίκσα».
Διαμονή
Στην Ιαπωνία θα βρείτε μεγάλη ποικιλία καταλυμάτων και στην Τακαγιάμα έχετε να επιλέξετε μεταξύ των μεγάλων ξενοδοχείων και των παραδοσιακών «ρυοκάν».
Στα περίχωρα της πόλεως, με πανοραμική θέα, είναι τα ξενοδοχεία «Hotel Route Inn Grandia Hida-Takayama» και «Takayama Acty Hotel». Τα «ρυοκάν» είναι τα παλιά πανδοχεία που στεγάζονται σε διατηρητέα παραδοσιακά ξύλινα σπίτια. Αν και διαθέτουν πολύ περιορισμένες ανέσεις, είναι μια μοναδική εμπειρία και αρκετά έχουν ιαματικά λουτρά «όνσεν» που είναι κομμάτι της ιαπωνικής παράδοσης.
Φαγητό
Σπεσιαλιτέ αποτελεί το «χόμπα». Πρόκειται για ατομικό κεραμικό μικρό φουρνάκι με κάρβουνα όπου σε μια μικρή σχάρα από πάνω ο καθένας τοποθετεί ένα μεγάλο φύλλο μανόλιας. Στη συνέχεια ένα κομμάτι κρέας, ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι, πάστα φασολιού σόγιας και μανιτάρια και ψήνεται αργά-αργά. Χαρακτηριστικά είναι επίσης τα μικρά ψαράκια του γλυκού νερού περασμένα σε ξυλάκια και ψημένα στη χόβολη. Δοκιμάστε τα νουντλς από σίκαλη, αλλά και τις διάφορες πίκλες. Τα μιταράσι ντάνγκο είναι δημοφιλές σνακ του δρόμου από καλαμάκια με περασμένα ντάλμπλινγκς από ρύζι ψημένα στα κάρβουνα και σάλτσα σόγιας. Χάρη στα πεντακάθαρα νερά των βουνίσιων πηγών της, την ποιότητα του ρυζιού και το κλίμα, η περιοχή θεωρείται ιδανική για την παρασκευή του περίφημου ρυζοποτού σάκε.
πηγές: tovima.gr, newbeast
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου