Μίκης Θεοδωράκης: Το μεγάλο ταξίδι ενός σπουδαίου Έλληνα [ΦΩΤΟ ]

 

Από τον Μελέτη  Β.

Το έργο του Μίκη Θεοδωράκη είναι ύμνος στην ελευθερία, τα δικαιώματα, την ειρήνη, τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, την εργασία, τον πολιτισμό.  Η υπέροχη μουσική διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Μελοποίησε ποιήματα του Ρίτσου, του Ελύτη, του Σεφέρη, αλλά και του Χιλιανού Πάμπλο Νερούδα. Είδε τη μουσική του να διαδίδεται σε όλο τον κόσμο, τα έργα του να ερμηνεύονται από κορυφαίους τραγουδιστές, ενώ καθιερώθηκε στο διεθνές ακροατήριο, υπογράφοντας τη μουσική αξεπέραστων ταινιών. 

Ο Μίκης Θεοδωράκης οραματίστηκε μια κοινωνία με κατοχυρωμένο το δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, την παιδεία, που θα πολιτεύεται με δικαιοσύνη, ισότητα, ειρήνη και θα τοποθετεί στην κορυφή της πυραμίδας τον πολιτισμό και την επιστήμη και δεν σταμάτησε ποτέ να συνθέτει (κλασικά έργα, λαϊκά τραγούδια, σάουντρακ, όπερες, μπαλέτα, εκκλησιαστική μουσική κ.λπ.), όπως και να ηχογραφεί, παρουσιάζοντας το έργο του σε συνεχείς συναυλίες, στην Ελλάδα και το εξωτερικό

Διαρκώς παρών στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα μέσα από συναυλίες, πρωτοβουλίες, κινήσεις, δηλώσεις, παρουσίες και ανακοινώσεις, ο Μίκης Θεοδωράκης θα είναι πάντα ένας μεγάλος παγκόσμιος καλλιτέχνης, ένας μεγάλος Έλληνας.
Γεννήθηκε το 1925 στη Χίο. Ο πατέρας του ήταν Κρητικός, ενώ η μητέρα του Μικρασιάτισσα.
Οι γονείς του γνωρίστηκαν στη Σμύρνη, αλλά μετά την Καταστροφή θα βρεθούν οικογενειακώς στη Χίο. Από ’κει θα αρχίσει μια οδύσσεια για τον πατέρα, που ήταν δημόσιος υπάλληλος, με αποτέλεσμα ο νεαρός Μίκης να περιπλανιέται για κάμποσα χρόνια από τόπο σε τόπο (Μυτιλήνη, Γιάννενα, Κεφαλονιά, Πύργος, Πάτρα, Τρίπολη) έως και τις αρχές της δεκαετίας του ’40. 

Τότε, στην Τρίπολη, θα συνθέσει τα πρώτα έργα του, θρησκευτικού περιεχομένου, επηρεασμένος από τη λατρεία της Εκκλησίας. Ανάμεσα σ’ αυτά και το έργο «Τροπάριο Κασσιανής» (1943) για τετράφωνη ανδρική χορωδία. 

Λίγο αργότερα ο Μίκης Θεοδωράκης έρχεται στην Αθήνα για σπουδές. 

Έχει ήδη μελετήσει Μαρξ και Λένιν και επηρεασμένος από τα διαβάσματα και τις γενικότερες ιδέες του οργανώνεται στην Αντίσταση. Το καλοκαίρι του ’44 γνωρίζει, μάλιστα, μια νεαρή φοιτήτρια της Ιατρικής, συντρόφισσά του, τη Μυρτώ Αλτίνογλου, τη γυναίκα που θα παίξει, ως σύζυγος και μητέρα των παιδιών του, το μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή του. 

Συνεχίζει, βεβαίως, να συνθέτει σε πυρετώδεις ρυθμούς έργα σε κλασικές φόρμες, όπως «Το Πανηγύρι της Ασή Γωνιάς» (1947) για παράδειγμα, που θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα νεανικά επιτεύγματά του. 

Το 1947 ο Μίκης Θεοδωράκης μεταφέρεται, ως εξόριστος πια, στην Ικαρία, αλλά οι διεθνείς διαμαρτυρίες για την γενικότερη κατάσταση στις φυλακές κ.λπ. οδηγούν την κυβέρνηση Σοφούλη σε μια περιορισμένη αμνηστία. Ο Μίκης Θεοδωράκης αφήνεται ελεύθερος, επιστρέφει στην Αθήνα, αλλά συλλαμβάνεται ξανά, για να εξοριστεί και πάλι στην Ικαρία και στη συνέχεια στη Μακρόνησο, εκεί όπου βασανίζεται σκληρά και σώζεται από θαύμα. 

Νέες περιπέτειες τον περιμένουν στο Στρατό, καθώς ο «φάκελός» του τον συνοδεύει παντού. Δεν ξαναπηγαίνει εξορία και τελικά απολύεται το 1952. 

Επιστρέφει στην Αθήνα, γράφοντας άρθρα για τη μουσική και βεβαίως συνθέτοντας. 

Έχει γνωριστεί ήδη με τον Μάνο Χατζιδάκι, από τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια και συνεργάζονται στο Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Το 1952-53 γράφει για πρώτη φορά μουσικές για τον κινηματογράφο, για τις ταινίες «Εύα» της Μαρίας Πλυτά και «Το Ξυπόλητο Τάγμα» τους Γκρεγκ Τάλλας. 

Το 1954 πηγαίνει  στο Παρίσι (με υποτροφία) για να συνεχίσει τις μουσικές σπουδές του, παρακολουθώντας μαθήματα από τον διάσημο συνθέτη Olivier Messiaen

Γράφει συνεχώς, σε κλασικές πάντα φόρμες, και συνθέτει για το σινεμά (“Ill Met by Moonlight” το 1957, “Luna de Miel” ή “Honeymoon” ή “The Lovers of Teruel” το 1959), πριν αρχίσει να προβληματίζεται, να σκέφτεται και να ψάχνει ένα ελληνικό ποίημα, το οποίο θα μελοποιούσε με άξονες τη βυζαντινή μουσική και το λαϊκό τραγούδι. Το βρίσκει σ’ έναν παλαιό αγαπημένο του ποιητή, τον Γιάννη Ρίτσο. Είναι ο «Επιτάφιος», ένα έργο-τομή για τη σύγχρονη ελληνική μουσική.

 

Το 1963, τον Μάιο, δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Δημιουργείται η Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη και ο Μίκης Θεοδωράκης εκλέγεται πρόεδρός της. Η Τέχνη με την πολιτική συνδέονται, πλέον, άμεσα στο έργο του – τόσο μέσα από τα τραγούδια του, όσο και μέσω κειμένων, δηλώσεων, συνεντεύξεων και δράσεων.

  

Κοντά του αναδεικνύονται ή επεκτείνουν τη φήμη τους οι μεγάλες φωνές του «έντεχνου» όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Μαρία Φαραντούρη, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ακόμη και ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Μαίρη Λίντα και άλλοι. 

 

Το 1967, μετά την επιβολή της δικτατορίας, ο Μίκης Θεοδωράκης, περνάει στην παρανομία, το έργο του απαγορεύεται, ενώ και ο ίδιος συλλαμβάνεται (Αύγουστος του ’67), αλλά μετά από κάποιο καιρό αφήνεται προσωρινά ελεύθερος. 

 

Εγκαθίσταται στο Βραχάτι και δουλεύει πυρετωδώς συνθέτοντας νέα έργα. Το καθεστώς, όμως, τον χρησιμοποιεί ως ένα άλλοθι «ελευθερίας», κάτι που τον εξοργίζει. 

 

Ο Μίκης Θεοδωράκης κάνει μια αντιδικτατορική δήλωση στον πρέσβη της Σοβιετικής Ένωσης, που τον επισκέπτεται στο Βραχάτι, η οποία δήλωση μεταδίδεται από το ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας. Η χούντα των Αθηνών αντιδρά. 

 

Ο Μίκης Θεοδωράκης μπαίνει σε κατ’ οίκον περιορισμό και εκτοπίζεται στη Ζάτουνα (Αρκαδία). Εκεί θα συνθέσει τις έντεκα «Αρκαδίες» του (από Ι έως ΧΙ), όπως και άλλα έργα («Πνευματικό Εμβατήριο» σε ποίηση Άγγελου Σικελιανού, τραγούδια σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη κ.λπ.), ενώ συντονίζει όσο του ήταν εφικτό το σάουντρακ της ταινίας “Ζ” του Κώστα Γαβρά. 

Μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ωρωπού. Η υγεία του επιδεινώνεται ξανά, ο ξένος Τύπος παρακολουθεί όσα γίνονται στη χώρα και επειδή οι συνταγματάρχες δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να εξελιχθεί ο Μίκης Θεοδωράκης σε λαϊκό ήρωα τον αποφυλακίζουν και τον στέλνουν σε νοσοκομείο. Από ’κει, μ’ έναν κινηματογραφικό τρόπο (Απρίλιος 1970), ο Μίκης Θεοδωράκης θα βρεθεί στο Παρίσι και μια νέα περίοδος στη ζωή και στη μουσική πορεία του θα ξεκινήσει.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο εξωτερικό, μετατρέπεται σε σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα. Δίνει συνεχώς συναυλίες σε πολλές χώρες του κόσμου.

 

Θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα, συνεντεύξεις του δημοσιεύονται συνεχώς στον Τύπο, είναι σχεδόν έτοιμο να συμβεί, αλλά μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του ’73 και την ανατροπή του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη (άνοιγμα ξανά της Γυάρου κ.λπ.) η κατάσταση γίνεται και πάλι απαγορευτική για ’κείνον. 

 

Τελικά, ο Μίκης Θεοδωράκης θα επιστρέψει στη χώρα, τον Ιούλιο του 1974, αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας. 

Αν και αποτυγχάνει να εκλεγεί βουλευτής με την Ενωμένη Αριστερά στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, όπως αποτυγχάνει να εκλεγεί και Δήμαρχος Αθηναίων το 1978, θα επιμείνει, για να εκλεγεί τελικά, με το ΚΚΕ, στις εκλογές του ’81. 

Το 1983 του απονέμεται το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη. 

Ο Μίκης Θεοδωράκης εκλέγεται βουλευτής και στις εκλογές του ’85 (ξανά με το ΚΚΕ, αλλά ως Επικρατείας αυτή τη φορά), για να παραιτηθεί όμως την επόμενη χρονιά. 

Το 1986 συγκροτεί μαζί με άλλες προσωπικότητες από Ελλάδα και Τουρκία την πρώτη επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας. 

Τον Νοέμβριο του ’89 (στις δεύτερος εκλογές εκείνου του έτους) ο Μίκης Θεοδωράκης θα βρεθεί ξανά στα βουλευτικά έδρανα, ως συνεργαζόμενος με τη Νέα Δημοκρατία αυτή τη φορά, για να επανεκλεγεί και τον Απρίλιο του ’90 (πάντα με τη ΝΔ), καταλαμβάνοντας θέσεις υπουργού άνευ χαρτοφυλακίου και αργότερα Επικρατείας. 

Τελικά θα παραιτηθεί τόσο από υπουργός, όσο και από βουλευτής, τερματίζοντας τη βουλευτική σταδιοδρομία του το 1993. 

Το 2000 υπήρξε υποψήφιος για βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Το 1953 παντρεύτηκε τη γιατρό Μυρτώ Αλτίνογλου και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γιώργο και τη Μαργαρίτα.