Τα ματωμένα ''Σεπτεμβριανά'' και οι Εφιάλτες

Απο την Χριστίνα Αλαμάνου

Πριν από  56 χρόνια, στη Πόλη έγιναν τα ‘’Σεπτεμβριανά’’.

Για την ημέρα αυτή δεν γνώριζα λεπτομέρειες. Ως γεγονός το έχω διαβάσει γιατί πρόλαβε και το κατέγραψε  η ιστορία μέσω μαρτυριών , απεσταλμένων δημοσιογράφων  αλλά και έντυπου υλικού εκείνης της εποχής. 

Γενικότερα, είμαι αρκετά ευαισθητοποιημένη γύρω από τα θέματα του Ελληνικού ξεριζωμού καθότι η γιαγιά μου είχε μπει και αυτή σε μια βάρκα,  ξεριζωμένη από τον τόπο της όταν ο Ελληνισμός έζησε τους βανδαλισμούς και τους βιασμούς από τους Τούρκους ενώ η Σμύρνη φλεγόταν μπροστά στα φοβισμένα μάτια της,  αλλά αυτό το γεγονός αφορά άλλο κεφάλαιο της ιστορίας...

Τυχαία λοιπόν, πριν από 10 περίπου χρόνια συνάντησα το κο Ανδρόνικο, Κωνσταντινοπολίτη, ιδιοκτήτη ενός μικρού γαλακτοπωλείου στα περίχωρα των Αθηνών,  που έζησε από κοντά τα γεγονότα που  καταγράφτηκαν  στα χαρτιά ως ‘’Σεπτεμβριανά’’ ενώ εκείνος το αποκαλούσε  ως ‘’ ξεριζωμό , βανδαλισμό, λεηλασία και βιασμό, ψυχικό και σωματικό’’

Η ιστορία έχει ως εξής…

6 προς 7  Σεπτεμβρίου 1955 , τουρκικό πλήθος που εκτελούσε τις εντολές της κυβέρνησης του Αντάν Μεντερές, επιτέθηκε εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.  

Τούρκοι λέηλάτησαν τις περιουσίες Ελλήνων, βάζοντας φωτιά σε σπίτια , κατάκαψαν πάνω από 20  σχολεία, κατέστρεψαν πάνω από 4.000 εμπορικά καταστήματα και βανδάλισαν πάνω από 50 εκκλησίες και σύλησαν τάφους πολιτών και ιερέων.

Αιτία για τις βαρβαρότητες αυτές αποτέλεσε η είδηση ότι τα ξημερώματα της 6ης Σεπτεμβρίου ανατινάχθηκε το σπίτι του Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη από Έλληνες.

Άθλιο ψέμα.  Η αλήθεια βγήκε στο φως μετά. Η βόμβα είχε τοποθετηθεί από Τούρκο.

Το απόγευμα όμως της ίδιας ημέρας ένα εξαγριωμένο Τουρκικό πλήθος , περίπου τα 50.000 άτομα εξοπλισμένοι με τσεκούρια, ρόπαλα, αξίνες, σιδερένιους λοστούς, σφυριά και μπιτόνια βενζίνης στράφηκε κατά των Ελλήνων που ζούσαν και μεγαλουργούσαν στη Πόλη.

Οι επιδρομείς φώναζαν συνθήματα όπως ‘’θάνατος στους γκιαούρηδες’’ ενώ ακολούθησε βιασμός  γυναικών και αγοριών . Σε κάθε τους βήμα απαντούσαν και με μια καταστροφή. Οι βιαιοπραγίες κράτησαν μέχρι τις πρωινές ώρες της 7ης Σεπτεμβρίου παρουσία του στρατού και της αστυνομίας.

Ο απολογισμός των βάρβαρων επεισοδίων ήταν ο θάνατος 20 Ελλήνων και ο τραυματισμός 300 περίπου και οι βιασμοί που ποτέ δεν γράφτηκε στα αλήθεια  πόσοι μπορεί να ήταν, γιατί ήταν πολλοί! Ο κος Ανδρόνικος μπορεί να γλύτωσε αλλά δεν ξέχασε ούτε συνήλθε ποτέ. Για χρόνια αντηχούσαν στα αυτιά του οι φωνές των Τούρκων και τα ουρλιαχτά των γυναικών που τις βίαζαν.  

Το βλέμα του χανόταν και επανερχόταν μετά απο λίγα λεπτά ενώ το προσωπό του άλλαζε εκφράσεις και χρώματα.  Εναν ιεροδιάκονο  του ξέσχισαν τα άμφια , τον τράβηξαν από τα γένια και σέρνοντάς τον στο δρόμο του έκαναν περιτομή. 

Μετά τα επεισόδια ο κος Ανδρόνικος έφυγε από τη Κωνσταντινούπολη και δεν ξαναγύρισε ποτέ πίσω. Μαζί του έφυγαν και άλλοι πολλοί Ελληνες απο τη Πόλη αφήνοντας πίσω ότι έχτισαν ενώ κουβαλούσαν για μια ζωή τους εφιάλτες εκείνης της ημέρας.  

Στην ερώτησή μου για το πώς το αντιμετώπισε τότε η Ελληνική κυβέρνηση αυτό το γεγονός μου είπε ότι οι εφημερίδες τις εποχής έκαναν λόγο για Ελληνικά διαβήματα προς την Άγκυρα ενώ η Αμερική που παίρνει πάντα θέση ‘’υπέρ των αδυνάτων’’ … έβγαλε πόρισμα ότι για τα γεγονότα ευθύνεται τόσο η Τουρκία όσο και η Ελλάδα!

Έγιναν και άλλα πολιτικά παρασκήνια μου είπε ο κος Ανδρόνικος,  γιατί η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται  τόνισε και μάλλον είναι γραφτό αυτού του τόπου να γεννάει από τη μια ήρωες αλλά και από την άλλη προδότες και ανάξιους πολιτικούς που παραχωρούν συνεχώς εδάφη και  θυσιάζουν Ελληνικές ψυχές.

Πριν από τα γεγονότα της Πόλης δήλωσε, ήταν αυτά της Σμύρνης... το 22, και μετά τη Πόλη ήρθε η σειρά του '74 στη Κύπρο…Πάντα εμείς δίνουμε, παραχωρούμε και χάνουμε...