Τράβα μαλλί Ρένα… να ανέβουμε!

Απο την Χριστίνα Αλαμάνου

Τράβα μαλλί Ρένα να ανέβουμε… και ας πέθανε ο θείος… που δεν πέθανε ποτέ,  γιατί σου έκανε πλάκα και εμένα απο τα παιδικά μου χρόνια με στοιχειώνει ένας εφιάλτης όταν αγοράζω ένα λαχείο,παρόλο που μέχρι σήμερα δεν έχω κερδίσει ποτέ ούτε σε λήγοντα αριθμό,  το βγάζω πρώτο από τις τσέπες μου για να μη πλυθεί στο πλυντήριο και λιώσει και χάσω τα εκατομμύρια...

Όταν πάω στο νησί,  περνάω απο το αρχοντικό με τα πολλά σκαλιά και τα φιόρια, δίπλα στο σπίτι του κόντε Καποδίστρια, εκεί που έπαιξες τη σιόρα Αγκιολίνα και όλοι όσοι το βλέπουν λένε '' Να αυτό είναι το σπίτι της Βλαχοπούλου!''  ενώ εγω έχω την αίσθηση ότι θα προβάλεις στη φανέστρα με το χέρι αντήλιο να με χαιρετήσεις. Όταν επισκέφθηκα τη Ρόδο έψαξα να βρω το σπίτι που γυρίστηκαν οι σκηνές της ταινίας ‘’ Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι’’ για  να κάνω αέρα με τα κατοστάρια διαλύοντας ‘’το σύννεφο’’ που σε εμπόδιζε να έρθεις σε επαφή με τα πνεύματα της αριστοκρατίας. Στη Κρήτη, στα Μάλια, ως παιδί των λουλουδιών και εγώ σε αναζήτησα, και κάθε φορά που δοκίμαζα να μπω σε ένα φόρεμα και δυσκολευόμουνα, αιτία τα κιλά μου, φώναζα στο δοκιμαστήριο… Σούζη τρως…και ψεύδεσαι και τρως…!

Τώρα πια, που είμαι και εγώ μια τρελή σαραντάρα ορκίζομαι  Ρένα στο κοκάλα μου και ας ξέρω ότι δεν συμφωνούσες με τον όρκο αυτό, πως άλλη σαν τη  Βλαχοπούλου σήμερα δεν υπάρχει…Ναι μα τον Άγιο! 

Λίγα λόγια για τη Ρένα…

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν τη μνημόνευσαν για την ομορφιά των νεανικών της χρόνων,  θεωρήθηκε όμως το φαινόμενο της εποχής, μιας εποχής που οι δυνατότητες για να υποδυθείς και να υποστηρίξεις έναν ρόλο ή ένα τραγούδι είναι σήμερα πρωτόγονες.  Τα χαρίσματα της ήταν πολλά,  αλλά επένδυσε στον αυθορμητισμό της και στο μεράκι της. Υπήρξε αυτοδίδακτη σε όλα, στο θέατρο , στον κινηματογράφο , στο τραγούδι και το μυστικό της ήταν ένα,  η ‘’ψυχή’’ που σφράγιζε σε ό,τι και αν έκανε, σε ό,τι και αν έλεγε, σε ό,τι και αν τραγουδούσε…η Ρένα Βλαχοπούλου

Στη Κέρκυρα λένε ότι όταν γεννήθηκε, ακόμα και το πρώτο τσιριχτό κλάμα της  είχε μελωδική χροιά…Και έκλεγε τότε ασταμάτητα μέχρι να τη παραδώσει η  μαμή στη μαμά της την κύρια Καλλιόπη,  που πριν από τη γέννηση της Ρένας είχε κάνει άλλες τέσσερις γέννες και μετά από εκείνη ακολούθησαν άλλες δύο.

  

Η Ρένα γεννήθηκε σε μια πολλή δύσκολη εποχή από δύο ανθρώπους που πίστεψαν στη αγάπη τους και κυνηγήθηκαν για αυτή. Η μητέρας της η κύρια Καλλιόπη  δούλευε παραδουλεύτρα στο αρχοντικό του Κόντε ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ και της Κοντέσας Ντεβέγια που είχαν μοναχογιό τον Γιάννη, τον πατέρα της Ρένας.

Το ζευγάρι ερωτεύεται τρελά. Οι γονείς του για να αποφύγουν οποιοδήποτε σκάνδαλο αποκρίνουν τον νεαρό από τον έρωτα του. Τον στέλνουν στην Ιταλία για σπουδές αλλά εκείνος το σκάει και επιστρέφει στους Κορφούς και  παντρεύεται την Καλλιόπη στη μητρόπολη της Κέρκυρας προκαλώντας σκάνδαλο στους κύκλους των ευγενών που ασπάζονταν με ευλάβεια εκτός από το ευαγγέλιο και το Λίμπρο Ντόρο….

Οι κόντηδες για να ξεπεράσουν την ντροπή τους εγκαταλείπουν το νησί με τις κόρες τους και ο κόντε Γιάννης μένει στο τεράστιο αρχοντικό με την γυναίκα του … την κόρη του τη Ρένα και άλλα έξι παιδιά ενώ ζωγραφίζει ακουαρλές και πίνακες για να ζήσει την οικογένεια του..

Η ‘’καλλιτεχνική’’ καριέρα της Ρένας ξεκινάει από το μικρό θίασο που στήνει η ίδια σε ηλικία 8 ετών μαζί με τα αδέρφια της στο σαλόνι του σπιτιού της. Η μπριόζα Ρένα που συχνάζει και συμμετέχει ψάλλοντας στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου στο νυφοπάζαρο, βαφτίζεται και Αντώνης από την οικογένεια της.

Η αγάπη και το ταλέντο της στο τραγούδι δεν άργησαν να γίνουν γνωστά στην Κέρκυρα. Αποτέλεσμα ήταν η παρουσία της στο Δημοτικό θέατρο του νησιού. Ο μουσικός Σύλλογος της Κέρκυρας προτείνει στην οικογένεια της η Ρένα να ακολουθήσει μουσικές σπουδές στην Ιταλία, οι γονείς της όμως αρνούνται…

Σε ηλικία 16 ετών εμφανίζεται πλέον ως επαγγελματίας τραγουδίστρια σε ζαχαροπλαστείο στη Σπιανάδα . Ένα καλοκαιρινό βράδυ  του 1938 ένας ψηλός όμορφος άνδρας γοητεύτηκε από τη φωνή την και τη παρουσία της. Ήταν ο άσσος της ΑΕΚ Κώστας Βασιλείου που κάνει διακοπές στο νησί των Φαιάκων… Παντρεύονται το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς, παρουσία λίγων φίλων.

Η Ρένα ακολουθεί τον άνδρα της και κατεβαίνουν στην Αθήνα,  αρχίζει νέα καριέρα στο τραγούδι, αυτή τη φορά στην Αθήνα, σε βαριετέ και αναψυκτήρια. Ήταν τότε που ο Μίμης Τραϊφόρου  της ανάβει τα φώτα της ράμπας. 

Εμφανίζεται στην «Οασι» του Ζαππείου, με κομπέρ τον Μίμη Τραϊφόρο ενώ ο Πολ Μενεστρέλ της γράφει το τραγούδι «Μικρή χωριατοπούλα» που αργότερα διασκευάστηκε στο πασίγνωστο «Κορόιδο Μουσολίνι», από τον Γιώργο Οικονομίδη. Έως την έναρξη του πολέμου, θα εργαστεί στα θέατρα «Οασις» και «Μοντιάλ» ως τραγουδίστρια δίπλα στους Σοφία Βέμπο και στα Καλουτάκια.

1^η Νοεμβρίου του ‘40, είναι μια μέρα που χαράσσετε βαθιά στη μνήμη της   Ρένας. Οι Ιταλοί βομβαρδίζουν την Κέρκυρα,  η πρώτη βόμβα σκάει στο σπίτι της, στο αρχοντικό του Κόντε Βλαχόπουλου, όλη η οικογένεια είναι μέσα… τα αδέλφια της σώνονται και βγαίνουν από τα ερείπια , οι γονείς της όμως δεν στάθηκαν τυχεροί….

Έρχονται δύσκολα χρόνια, τα βάρη της οικογένειας πέφτουν στους ώμους της, η Ρένα δουλεύει για να συντηρήσει τα αδέλφια της. Η Βέμπο της δίνει ρούχα και παπούτσια για τις παραστάσεις και το μεσημεριανό της περιορίζεται σε νερό με λιωμένα ροκανίδια…

Στην Ελλάδα είχε ακόμα κατοχή όταν αποφασίζει να βάλει το δεύτερο στεφάνι. Παντρεύεται τον τραπεζίτη  Γιάννη Κωστόπουλο γόνο καλής οικογένειας των Αθηνών. Τη μεγάλη χαρά την διαδέχεται η απόλυτη λύπη, μένει έγκυος και χάνει το παιδί, κινδυνεύει η ζωή της και μένει αρκετό καιρό στο νοσοκομείο για πολύ καιρό.

Το 1946 δίνει τέλος στο δεύτερο γάμο της  και αφοσιώνεται στη καριέρα της έτσι εκείνη τη περίοδο γνωρίζει και συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Γιάννη Σπάρτακο, κάνει επιτυχία με το «Θα σε πάρω να φύγουμε» που το πρώτοτραγούδησε στην επιθεώρηση «Well come» των Αλέκου Σακελλάριου και Δημήτρη Ευαγγελίδη, το καλοκαίρι του '44, στο θέατρο «Κυβέλη»  ενώ είναι και το πρώτο ελληνικό τραγούδι που ξεπέρασε τα ελλαδικά σύνορα.

Η Ρένα βαφτίζεται Βασίλισσα της Τζαζ και περιοδεύει για πέντε χρόνια μαζί με τον Σπάρτακο…

Αμερική, Κύπρο, Τουρκία, Αίγυπτο .... Στο Καίρο ο Φαρούκ, βασιλιάς της Αιγύπτου την γεμίζει δώρα, στη Περσία ο Σάχης γοητευμένος από τις μοναδικές εμφανίσεις της περνάει στο λαιμό της ένα διαμαντένιο περιδέραιο , ενώ ακολουθεί η Νέα Υόρκη που θριαμβεύει… 

Επιστρέφει από την Αμερική μια στάρ με κοντά μαλλιά και την πρώτη Plymooth που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα. Μέχρι το 1954 ήταν η μεγάλη Ελληνίδα της τζαζ. Μόνο τραγουδούσε και τίποτε άλλο… Το καλοκαίρι του 1954 παίρνει πρώτη φορά θεατρικό ρόλο, στην επιθεώρηση «Σουσουράδα», δίπλα στον Νίκο Σταυρίδη. Η Βλαχοπούλου φοβάται ότι δεν θα τα καταφέρει, ο Σταυρίδης την παροτρύνει, θα μιλάς όπως μιλάς στο καμαρίνι… της λέει… ‘’ Μα εκεί μιλάει κερκυραικά παναγιά κοντά σου… δικαιολογείται η Ρένα, ‘’ Έ… έτσι θα μιλάς και στη σκηνή της αποκρίνεται ο Σταυρίδης .

Το 1965 σε ένα φανάρι γνωρίζει τον τρίτο και τελευταίο άνδρα της ζωής της τον επιχειρηματία Γιώργο Λαφαζάνη. Ο κεραυνοβόλος έρωτας τους οδηγεί στα σκαλιά της εκκλησίας στις 18 Σεπτεμβρίου του 1967, στη Μητρόπολη Αθηνών και χαρακτηρίστηκε ως Ο γάμος της χρονιάς.

Θα σημειώσει μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Μετροπόλιταν, κάνοντας την τηλεφωνήτρια που απαντά σε κάθε κλήση, δίνοντας πληροφορίες. Συνεργάζεται με τον Αλέκο Σακελλάριο, το 1962, στην ταινία "Όταν λείπει η γάτα", όπου θα παίξει μαζί με τους Βασίλη Αυλωνίτη, Νίκο Ρίζο, Μαρίκα Κρεββατά, Σταύρο Παράβα και αδελφές Μπρόγερ. Την ίδια χρονιά παίζει στην ταινία "Μερικοί το προτιμούν κρύο" του Γιάννη Δαλιανίδη. Η ταινία θα είναι η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς με 300.000 εισιτήρια.

Χρόνο ελεύθερο δεν είχε ποτέ, πριν χτυπήσει το κουδούνι για να βγει στη σκηνή εκείνη έπλεκε στο καμαρίνι της, δεν αποστήθιζε ποτέ  τα λόγια του έργου, την κεντρική ιδέα να μάθαινε και μετά όλα ήταν παιχνιδάκι για αυτήν….

Τις δουλειές του σπιτιού της έκανε  μόνη της , λάτρευε να αλλάζει κουρτίνες αλλά και σπίτια, κάπνιζε πάντα με πίπα που ποτέ δεν την αποχωριζόταν, ψάρευε στη Γαρίτσα μαζί με άλλους Κερκυραίους, ψώνιζε στον μανάβη και τσακωνόταν και τα φρέσκα λαχανικά και τις τιμές των προϊόντων, πότιζε τα μπουγαρίνια της και τα τσατσαμίνια της,  τάιζε τα αδέσποτα ζώα της γειτονιά της , συντηρούσε οικογένειες και κανείς δεν το ήξερε….

Αγαπούσε τα σκυλιά της που κατά καιρούς την συνόδευαν παντού, η Λούση , ο Μάρκος και το πανέμορφος Μάο που όταν ρωτήθηκε γιατί έδωσε στο σκύλο της ένα όνομα ενός κουμουνιστή ηγέτη εκείνη απάντησε , αφού είναι κινέζικο πεκινούα πώς να τον έβγαζα,  Θανάση;

Αυθόρμητη και αυτοδίδακτη, γίνεται η κορυφαία κωμικός του ελληνικού κινηματογράφου μέσα από τους ρόλους της απλής καθημερινής γυναίκας, καταφέρνει να απολαύσει τη μεγάλη ζωή. Η Ρένα υποδυόταν ρόλους επί 55 χρόνια, σε 150 παραστάσεις και σε 26 ταινίες στον κινηματογράφο.   

Στο πλευρό του συζύγου της Γιώργου Λαφαζάνη, έζησε σαν άνθρωπος του σπιτιού, όπως έλεγε η ίδια. Ένας άνθρωπος που την ενδιέφερε το σπίτι της και ο άντρας της. Δεν ήθελε να μιλάει ποτέ για την ηλικία της και το παρελθόν, ήθελε να ζει το παρόν και να οραματίζεται το μέλλον.

Το γέλιο και τη χαρά που το μοίραζε απλόχερα μέσα από τους ρόλους της και τα τραγούδια της στα μιούζικαλ και στις κωμωδίες, τραγούδια  που ακούγονται ακόμα και σήμερα από τη κομψή Παριζιάνα , τη θεία μας η Χίπισσα, τη χαριτωμένη χαρτοπαίκτρα, τη Κόμισσα της Κερκύρας….

Η σιόρα Αγκιολίνα ταξίδεψε κατακαλόκαιρο  για τα αστέρια,  στις 29 Ιουλίου του 2004 σαν σήμερα,  φεύγοντας από τη ζωή μας αλλά όχι από τις καρδιές μας…

.