Από την Χριστίνα Αλαμάνου.
Λίγο πριν ή και λίγο μετά τα 40, το ερώτημα «πότε θα γίνω μάνα» επαναδιατυπώνεται. Μπορεί το βιολογικό μου ρολόι να χτυπάει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πετυχαίνει πάντα να με ενεργοποιήσει.
Ντριν….Ντρίν….Είναι ο παραδοσιακός ήχος του τηλεφώνου, αν και στις ημέρες μας όταν χτυπάει ένα κινητό ακούς λαϊκά τραγούδια, ποπ, ροκ disco και ότι τραβάει η ψυχή του κατόχου του. Αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό. Το τηλέφωνο το ακούς και απαντάς, το ρολόι όμως, πως ανταποκρίνεσαι όταν χτυπάει ένα ρολόι; Και για να γίνω σαφής. Το ερώτημα μου είναι πως χτυπάει ένα βιολογικό ρολόι, και μεταξύ μας, έχω βαρεθεί πλέον να διαβάζω και να ακούω αυτή την ατάκα παντού! Προσωπικά αν με ρωτάτε, χτύπησε μια φορά, αλλά κοιμόμουνα βαριά και δεν το άκουσα! Από 25 ετών ονειρευόμουνα μια οικογένεια με πολλά παιδάκια. Δύο κοριτσάκια-δύο αγοράκια, απαντούσα στις μεγάλες κυρίες που συναντούσα την Κυριακή στην Εκκλησία, όταν με ρωτούσαν πόσα παιδάκια έχω ονειρευτεί να φέρω στον κόσμο. Μετά ακολουθούσε η ευχή…Άντε με το καλό, να βρεις τον πρίγκιπά σου, δηλαδή έναν κατάλληλο….άντρα δίπλα μου, μετέφραζα εγώ ή έστω παραδίπλα μου.
Η αλήθεια είναι πως όταν είχα κρίσεις φεμινισμού έβλεπα την οικογένεια σαν αναχρονιστικό κοινωνικό μοντέλο που μετατρέπει τη γυναίκα σε προλετάριο. Τρόμαζα όταν έβλεπα ντοκιμαντέρ για τις χώρες που έχουν υπερπληθυσμό. Πέρασα σε μια φάση αμφισβήτησης. Σκεφτόμουν ότι δεν είναι λογικό να φέρεις στη ζωή κι άλλους ομοίους σου, σε έναν κόσμο τίγκα στο ανώτερο θηλαστικό, μπορεί να θεωρηθεί και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ωστόσο, πάντα μου άρεσε να φαντάζομαι τον εαυτό μου μαμά.
Στην ηλικία των 30, δήλωνα άνετα πως δεν γούσταρα εξωσωματικές και τα ρέστα. Τις τράπεζες σπέρματος τις άκουγα σαν ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας. Έλπιζα ότι παιδί θα κάνω μόνο αν μου κάτσει με φυσικό τρόπο και θα το χαρώ ή θα χαρώ το δεσμό μου και κάποια στιγμή θα έρθει ο κατάλληλος αφού το μπικίνι μου εφάρμοζε τέλεια και η στενή λευκή μίνι φούστα εφαρμόζει τέλεια εδώ και τέσσερα χρόνια…. έχει ο Θεός βρε αδελφέ…. Φυσικό είναι. Όταν η ζωή σου περιλαμβάνει αλλεπάλληλους έρωτες, κανέναν σοβαρό σχεδιασμό του μέλλοντος ελπίζεις σε μια μελλοντική υλοποίηση της σκέψης που έχεις στο πίσω ακριβώς μέρος του κεφαλιού σου, λίγο πάνω από το σβέρκο.
Ο χρόνος τρέχει. Τα 40 δεν τα βλέπεις πια με το κυάλι αλλά με γυαλί πρεσβυωπίας. Το θέμα μπάζει. Στην ηλικία των 40 ανακαλύπτεις ότι αυτή η σκέψη παρέμεινε μόνο στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου και δεν ήρθε ποτέ μπροστά. Αρχικά σε πιάνει ένα πανικός. Σκανάρεις και βρίζεις όλους τους άνδρες που πέρασαν από τη ζωή σου και βρίσκεις πάντα μια αιτία να δικαιολογείς τον εαυτό σου…μεταξύ μας αυτό κάνω και εγώ. Μετά έρχεται το χαστούκι της κατάθλιψης. Κυκλοφορείς και βλέπεις σε όλα τα περίπτερα, εξώφυλλα περιοδικών lifystyle με γυναίκες που έχουν την κοιλιά τούρλα και είναι τόσο όμορφες και κομψές οι άτιμες….Το μυαλό παίρνει στροφές. Σκέφτεσαι τον άνδρα που βγήκες τελευταία ραντεβού και ούτε που θυμάσαι καλά-καλά το όνομά του, μετά σκέφτεσαι τη τράπεζα σπέρματος, μετά τις χιλιάδες εξετάσεις που πρέπει να κάνεις μαζί με εκατοντάδες ταμπλέτες χαπιών που πρέπει να καταβροχθίσεις. Λέξεις όπως προλακτίνη, ωχρινοποιητική ορμόνη εμπλουτίζουν το καθημερινό σου λεξιλόγιο. Μετά καταλαγιάζεις και σκέφτεσαι ότι σήμερα, στην Ελλάδα υπάρχουν δεκάδες ιδρύματα με παιδιά που ήρθαν στον κόσμο και δεν το ζήτησαν και πληρώνουν τις επιλογές δύο ανεύθυνων ανθρώπων. Ας πάρουμε λοιπόν μια βαθιά ανάσα. Για όλα υπάρχουν λύσεις. Τι και αν πρίγκιπας μου… ‘’ήλθον ήδον και απείλθον’’…. και εγώ ήδη είμαι 40;
Τελικά μάλλον στα 80μου θα πρέπει , ίσως να αρχίσω να ανησυχώ…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου