Γράφει η Χριστίνα Αλαμάνου,
΄΄ Στου διαβόλου τα ‘γραψα όλα το κατάστιχο και γλεντώ τα νιάτα μου πριν με πιάσει λάστιχο! ΄΄ Τραγούδησε ως Κλέων, στο ΄΄ Μια ζωή την έχουμε ΄΄ , ένας διαχρονικός ύμνος ξενοιασιάς και κεφιού.
Ηταν ο φτωχός και τίμιος ταμίας, που μετά το πλεόνασμα στις εγγραφές του αλλά και τη κάκιστη συμπεριφορά του διευθυντή του αποφασίζει να αλλάξει... και να τα ΄΄ βουτήξει ΄΄ όπως ατακάρισε ο Αυλωνίτης, ζωντας τη καλή ζωή στο πλευρό της θεάς Υβόν Σανσόν.
Ηταν ο φτωχός και τίμιος ταμίας, που μετά το πλεόνασμα στις εγγραφές του αλλά και τη κάκιστη συμπεριφορά του διευθυντή του αποφασίζει να αλλάξει... και να τα ΄΄ βουτήξει ΄΄ όπως ατακάρισε ο Αυλωνίτης, ζωντας τη καλή ζωή στο πλευρό της θεάς Υβόν Σανσόν.
΄΄ Έτσι είναι η κλίμαξ δηλαδή: νέος, μεσόκοπος, γέρος, τέζα! ΄΄ Είχε πει ως Ανδρέας στον Αγησίλαο, στο κινηματογραφικό έργο ΄΄ Αλίμονο στους νέους΄΄ που το χάρισε το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1961.
Φως, φινέτσα, στυλ, αέρα, ύφος, λάμψη αριστοκρατίας…. Ο Δημήτρης Χορν τα είχε όλα.
Ήταν τέτοιο το φως που τον έλουζε που όλες οι πόρτες άνοιξαν μεμιάς, λες και περίμεναν από χρόνια τον αιθέριο πρωταγωνιστή , που με τα χέρια του σμίλευε τις στιγμές της σιωπής και με την ανεπανάληπτη φωνή του μάγευε το κοινό του, να έρθει στη ζωή για να τους συναρπάσει.
Είδε το φως της ημέρας για πρώτη φορά μια κρύα ανοιξιάτικη ημέρα, 9 Μαρτίου του 1921, σε ένα δωμάτιο ενός 5αστερου ξενοδοχείου στο κέντρο των Αθηνών. Όλα από πολύ νωρίς σημάδευαν την μετέπειτα μεγαλειώδη πορεία του.
Γιος του θεατρικού συγγραφέα και Ναυάρχου Παντελή Χορν και της αγαπημένης μητέρας του της Ευτέρπης. Ο αδελφός του ο Γιάννης τον περνούσε 10 χρόνια ενώ την αδελφή του τη Νανά δεν πρόλαβε να την γνωρίσει , είχε πεθάνει πριν ο Δημήτρης Χορν γεννηθεί.
Από τα έξι του χρόνια ένιωθε το συναίσθημα του έρωτα να τον γεμίζει. Θυμόταν πάντα να νιώθει συγκίνηση μπροστά σε ένα γυναικείο πρόσωπο, ήταν ερωτευμένος με τον έρωτα αν και αρκετές φορές η διάθεσή του άλλαζε, μελαγχολούσε, σκοτείνιαζε βρίσκοντας διέξοδο στην ποίηση .
Η νονά του, η Κυβέλη, τον έβγαλε πρώτη φορά στη σκηνή σε ηλικία μόλις οκτώ μηνών, κρατώντας τον στην αγκαλιά της για τις ανάγκες ενός έργου που είχε γράψει ο πατέρας του.
Πολλές φορές τον ρωτούσαν για το αν το Χόρν ήταν καλλιτεχνικό ψευδώνυμο. Η καταγωγή του πατέρα του όντως δεν είναι ελληνική, ο παππούς ήταν Αυστριακός. ‘’Οι Χορν, έλεγε ο ίδιος με καμάρι, δεν είμαστε από τους Βαυαρούς που ήρθαν με τον Όθωνα. Η γιαγιά μου βέβαια ήταν βέρα Ελληνοπούλα΄΄
Ένα μεσημέρι του 1937, καθώς η οικογένεια Χορν έτρωγε στο σπίτι, ο πατέρας του Παντελής Χορν θυμήθηκε ότι εκείνο το απόγευμα είχε συνεδρίαση με τη δραματική σχολή στο Εθνικό Θέατρο
«Ποια δραματική σχολή;» ρώτησε ο Δημήτρης Χορν καθώς η απάντηση του πατέρα του τον οδήγησε κατ' ευθείαν στη Δραματική του Εθνικού.
Βγήκε στο θέατρο χωρίς να το σκεφθεί, θα δηλώσει χρόνια μετά , γιατί απλά βαριόταν να πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο.
Ο συνδυασμός ενός αστείρευτου ταλέντου, με τους φίνους τρόπους και η μία άκρως ελιτίστικη συμπεριφορά, ήταν ένα κράμα πρωτότυπο που το συνδύαζε μοναδικά.
Ο Μάνος Χατζιδάκις, που τον θαύμαζε του έδωσε αυτή την ευκαιρία. Η "Οδός Ονείρων" είχε το στοιχείο της αναζητήσεως.
Στο Ροντήρη, που ήταν δάσκαλός του , χρωστούσε πάνω απ' όλα το φανατισμό του ‘’Αν δε φανατιστείς στα νιάτα σου, αν δε πιστέψεις δηλαδή, μ' όλη σου την ψυχή σ' αυτό που διάλεξες και αυτόν που σε καθοδηγεί, δεν κάνεις τίποτα ουσιαστικά΄΄
Ο Δημήτρης Χορν λέγεται ότι είχε συναντήσει την Εντιθ Πιαφ μετά την sold-out εμφάνισή της στην Αθήνα στις 18 Σεπτεμβρίου 1946 στο θέατρο Κοτοπούλη. Τότε ήταν μόλις 25 ετών . Σύμφωνα με μια ερωτική επιστολή που έδωσε στη δημοσιότητα ο Βρετανικός τύπος, η Γαλλίδα ερμηνεύτρια ήταν διατεθειμένη να τα παρατήσει όλα προκειμένου να βρεθεί στο πλευρό του αγαπημένου της Τάκη χωρίς να μετανιώσει για τίποτα.
Το 1942 έκανε τον πρώτο του γάμο - παντρεύτηκε τη Ρίτα Φιλίππου. Για τα επόμενα χρόνια υπήρξε πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου, ενώ ταξίδεψε σε Αγγλία και Αμερική σπουδάζοντας και παρακολουθώντας τις εξελίξεις στο παγκόσμιο θέατρο, μαζί με τη σύζυγό του.
Το 1952 μαζί με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά συγκρότησαν ένα θίασο. Το χρυσό ζευγάρι ΧΟΡΝ – ΛΑΜΠΕΤΗ έζησε στην δεκαετία του '50 έναν παθιασμένο έρωτα που συντάραξε την κοινωνία της εποχής και κράτησε επτά χρόνια. Επτά χρόνια φαγούρας, όπως θα έλεγε ο Χορν αργότερα.
Η σχέση τους δημιουργείται στο Κάιρο, κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας ''Κυριακάτικο Ξύπνημα'' του Μιχάλη Κακογιάννη. Η Έλλη Λαμπέτη είχε ζητήσει από τον σύζυγο της Μάριο Πλωρίτη να την ακολουθήσει στα γυρίσματα προαισθανόμενη ίσως αυτό που θα ακολουθούσε.
Με τον Χόρν βέβαια γνωριζόντουσαν από χρόνια, μα υπήρχε πάντοτε κάποια αντιπάθεια μεταξύ τους αλλά η Έλλη είχε προσέξει πόσο φίνος και κομψός ήταν και τι ξεχωριστό χιούμορ είχε!
Όταν γύρισαν στην Αθήνα η Έλλη ανακοίνωσε στην οικογένεια της πως χωρίζει με τον Πλωρίτη, που ήταν παντρεμένη και πως πηγαίνει να μείνει με τον Χορν. Ο έρωτάς τους ήταν δυνατός και μεγάλος και είχε πολλές σκηνές ζηλοτυπίας.
΄΄ υπήρχε μια αντιπάθεια μεταξύ της Έλλης Λαμπέτη και εμού, ελεεινή. Δεν μπορούσε να υποφέρει ο ένας τον άλλον. Ξέρετε τι λένε, οι Γάλλοι, ότι το μίσος από τον έρωτα απέχει ένα βήμα΄΄.
Μετά το χωρισμό τους και οι δύο αρνούνταν να μιλήσουν δημόσια ο ένας για τον άλλο, ενώ τα επόμενα έτη και οι δύο απόπειρες συνεργασίας τους ναυάγησαν.
Το 1967 ο Δημήτρης Χορν παντρεύτηκε την Άννα Γουλανδρή , χήρα Παπάγου, με την οποία έζησαν μαζί 21 χρόνια και ίδρυσαν το ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν που μελετά την ιστορία του Ελληνικού Πολιτισμού. Μετά την πτώση της δικτατορίας έγινε ο πρώτος Γενικός διευθυντής της ΕΡΤ.
Ξακουστή έμεινε η ραδιοφωνική εκπομπή του με τίτλο "Ο Ταχυδρόμος Έφτασε" που με μια σουρεαλιστική ειρωνεία στη φωνή του, διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών, σε κείμενα του Κώστα Πρετεντέρη.
Ποτέ δεν έπαιξε αρχαία τραγωδία και κωμωδία γιατί όπως ο ίδιος έλεγε, δεν είχε αρκετό θράσος για να μπορεί να συνομιλεί άνετα με τον Αισχύλο!
Ανάμεσα στους πολλούς ρόλους του, αριστουργηματικά έπαιξε όπως αναφέρουν όσοι τον έχουν δει, τον Φέστα στη "Δωδέκατη νύχτα", τον Βενέδικτο στο "Πολύ κακό για τίποτε" και τον "Ριχάρδο Β" του Σαίξπηρ. Ενώ τον Άμλετ του, τον παρουσίασε μόνο σε περιοδείες στο εξωτερικό και ποτέ στην Αθήνα. Τον "Λορεντζάτσιο" του Μυσσέ, τον "Ιβάνωφ" του Τσέχωφ, τον "Δον Ζουάν " του Μολιέρου, τον "Ερρίκο Δ'" του Πιραντέλλο και το κύκνειο άσμα του τον "Αρχιμάστορα Σόλνες" του Ίψεν.
Παρόλα αυτά πρωταγωνίστησε σε 10 ταινίες, για καθαρά για βιοποριστικούς λόγους όπως ισχυρίστηκε γιατί απεχθανόταν το σινεμά και το σνόμπαρε, άφησε πίσω του καταπληκτικές δουλειές και έργα υποκριτικής τέχνης στον ελληνικό κινηματόγραφο. Η Αθήνα την Νύχτα το 1962, Αλίμονο στους νέους το 1961, Μια του κλέφτη το 1960, Μια ζωή την έχουμε το 1958, Το κορίτσι με τα μαύρα το 1956, Κάλπικη λίρα το 1955, Κυριακάτικο ξύπνημα το 1954, Ο μεθύστακας το 1950, Χειροκροτήματα το 1944, Η φωνή της καρδιάς το 1942.
Τεράστια επιτυχία κατέγραψαν τα τραγούδια που ερμήνευσε , δίνοντας του μια τεράστια αναγνώριση σε ένα ευρύ φάσμα κοινού. Ένα στην ουσία μάλιστα τσιφτετέλι , που τραγούδησε για τον κινηματογράφο μιλούσε για χάντρες, πράσινες, κόκκινες, θαλασσιές, και ήταν του Μίμη Πλέσσα.
Ο ίδιος είχε αναφερθεί πολλές φορές σε αυτήν την επιτυχία του την οποία δεν πίστευε καθώς παραξενευόταν όταν είχε παίξει ρόλους σαν τον Ριχάρδο τον τρίτο, το ημερολόγιο ενός τρελού, Άμλετ και Δον Ζουάν ενώ τον σταματάγανε στον δρόμο να του πούνε θερμά συγχαρητήρια για τις χάντρες!
Από το 1983 μέχρι και τον θάνατο του στις 16 Ιανουαρίου 1998 αποσύρθηκε από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, την θεατρική σκηνή, αλλά και από την δημόσια ζωή.
Πολλοί συνδέουν αυτή του την απόφαση με τον θάνατο της ιδανικότερης παρτενέρ της ζωής του, της Έλλης Λαμπέτη…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου