215 χρόνια από την γέννηση του Εθνικού μας Ποιητή, Διονυσίου Σολωμού

Απο την Contessa,

Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε.
Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε…έγραψε κάποτε ο Εθνικός μας ποιήτης Διονύσιος Σολωμός.

Η Πατρίδα, η Ελευθερία και η Γλώσσα είναι τα θέματα που κυριαρχούν στο έργο του.  Κατάφερε να δημιουργήσει την Επτανησιακή Σχολή και να γίνει ο κυριότερος εκπρόσωπος και εκφραστής της. 

Ο ποιητής συνδύασε στα ποιήματα του το δυτικό στοχασμό με την ελληνική παράδοση, τη δημοτική γλώσσα με τον αυστηρό στίχο, την υψηλή ιδέα με τον πόθο για ελευθερία, την εθνική και πνευματική ανεξαρτησία των Ελλήνων. 

‘’Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος’’

Γεννήθηκε  στη Ζάκυνθο στις 8 Απριλίου 1798. Γονείς του ήταν ο κόντες Νικόλαος Σολωμός , που καταγόταν από οικογένεια Κρητικών προσφύγων, και η υπηρέτριά του, Αγγελική Νίκλη. 

 

Ο Νικόλαος Σολωμός το 1802 χήρεψε από την νόμιμη σύζυγό του, την Μαρνέττα Κάκνη, με την οποίας είχε αποκτήσει δύο παιδιά, τον Ρομπέρτο και την Έλενα. Όμως από το 1796 είχε δεσμό με την υπηρέτριά του, την Αγγελική. Το ζευγάρι παντρεύτηκε μόλις την παραμονή του θανάτου του Νικόλαου στις 27 Φεβρουαρίου του 1807, όταν ο Διονύσιος Σολωμός ήταν μόλις 9 ετών. 

Πέρασε τα παιδικά του χρόνια ως το 1808 στο πατρικό του σπίτι στο νησί της Ζακύνθου, υπό την επίβλεψη του δασκάλου του, αβά Σάντο Ρόσι, Ιταλού πρόσφυγα. Μετά τον θάνατο του πατέρα του ανέλαβε την κηδεμονία του ο κόντες Διονύσιος Μεσσαλάς, ενώ η μητέρα του παντρεύτηκε στις 15 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς τον Μανόλη Λεονταράκη.

Ο Σολωμός αναχώρησε για την Ιταλία μαζί με τον δάσκαλό του. Γράφτηκε αρχικά στο Λύκειο της Αγίας Αικατερίνης στην Βενετία, όμως δυσκολευόταν να προσαρμοστεί στην αυστηρή πειθαρχία του σχολείου και γι' αυτό ο Ρόσι τον πήρε μαζί του από την πόλη που καταγόταν την Κρεμόνα, όπου και εκεί τελείωσε το Λύκειο.

Μετά το τέλος των σπουδών του, επέστρεψε στην Ζάκυνθο το 1818.  Εκείνη τη περίοδο υπήρχε μια αξιόλογη πνευματική κίνηση ήδη από τον 18ο αιώνα και έτσι βρήκε έναν κύκλο από ανθρώπους με ενδιαφέρον για την λογοτεχνία. Εκείνη τη περίοδο έκανε και τις πρώτες απόπειρες να γράψει στα Ελληνικά ποιήματα ένα εγχείρημα αρκετά δύσκολο μιας και είχε διδαχθεί την Ιταλική γλώσσα.  Ωστόσο σημαντική  για τη στροφή του προς τη συγγραφή στα ελληνικά θεωρείται η συνάντησή του το 1822 µε τον Σπ. Τρικούπη.

Ο πρώτος σημαντικός σταθμός στην ελληνόγλωσση δημιουργία του Σολωμού ήταν ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν που ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 1823, εμπνευσμένος από την ελληνική επανάσταση του 1821 και αποτελείται από 158 στροφές.  Το ποίημα δημοσιεύθηκε και στην Ελλάδα (το 1824 στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι) και στην Ευρώπη, το1825 στο Παρίσι, σε γαλλική μετάφραση, αργότερα και σε άλλες γλώσσες και η φήμη του ποιητή εξαπλώθηκε.

Το 1824 ο Σολωμός έγραψε το ποίημα “Εις τον θάνατο του Λόρδου Μπάιρον”, το οποίο αποτελείται από 166 τετράστιχες στροφές. Το 1825 έγραψε το επίγραμμα “Η καταστροφή των Ψαρών”. Από το 1823 μέχρι και το 1825 έγραψε ένα πεζογράφημα το “Διάλογο”, στο οποίο υπερασπίζεται τη δημοτική γλώσσα. Το 1826 έγραψε ένα θαυμαστό πεζογράφημα με τίτλο “Η γυναίκα της Ζάκυνθος”, το οποίο έχει σατιρικό χαρακτήρα.

 

Εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα στα τέλη του έτους 1828, επιζητώντας την ψυχική ηρεμία η οποία θα του επέτρεπε να αφοσιωθεί απερίσπαστος στο έργο του. Τον ακολουθεί τέτοια λαμπρή φήμη, ώστε με την άφιξη του τον επισκέπτονται να τον καλωσορίσουν οι καθηγητές του Ιονίου Πανεπιστημίου. Κατά το διάστημα ανάμεσα στα έτη 1828 και 1833 θα κατοικήσει σε διάφορα σπίτια, που όμως μας είναι άγνωστα σήμερα, πλην αυτού το οποίο τώρα στεγάζει το "Μουσείο Σολωμού".

Το φθινόπωρο του 1833 εγκαθίσταται σε διαμέρισμα μιας τετραώροφης οικοδομής που βρισκόταν απέναντι από το σημερινό Δημαρχείο Κερκύρας, στην πλατεία, δίπλα στη καθολική Μητρόπολη. Στην ίδια οικοδομή, που δυστυχώς γκρεμίστηκε με τους βομβαρδισμούς του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατοικούσε και η οικογένεια του κατοπινού μαθητή του Ιακώβου Πολυλά, ο οποίος έμελλε να γίνει ο επιμελητής των χειρογράφων του και ο πρώτος εκδότης των έργων του, μετά τον θάνατο του.
         
Στην Κέρκυρα ο ποιητής συναναστράφηκε με τον μεγάλο μουσουργό Νικόλαο Μάντζαρο (1795-1875), ο οποίος είχε, ήδη πριν την εδώ εγκατάσταση του Σολωμού, μελοποιήσει την «Φαρμακωμένη» και στη συνέχεια μελοποίησε και άλλα σολωμικά ποιήματα, μεταξύ των οποίων και τον Yμνο εις την Ελευθερίαν που από το 1865 καθιερώθηκε ως ο Εθνικός μας Ύμνος.

Συνήθιζε να κάνει μοναχικούς περιπάτους, στους οποίους απαντούσε διάφορους συμπολίτες. Παραδίδεται πως , ενώ περπατούσαν στον ίδιο δρόμο με τον Κάλβο, τον άλλο μεγάλο ποιητή μας, ποτέ δεν ήταν στο ίδιο πεζοδρόμιο και ποτέ δεν διασταυρώθηκαν οι πορείες τους.

Ο Διονύσιος Σολωμός έπαθε εγκεφαλική συμφόρηση το Νοέμβριο του 1856 και μετά από ένα χρόνο, το Νοέμβριο του 1857, πέθανε.