Από την Εύη Γιαρκιά,
Όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Και μπορεί η κρίση που ταλαιπωρεί εκατομμύρια Έλληνες και μαζί με αυτούς και εμάς τους δημοσιογράφους που δουλεύουμε πια – όσοι δουλεύουμε- για 600 ευρώ μικτά στα χαρακώματα των site και των ελάχιστων σοβαρών μαγαζιών, μετρημένα στα δάχτυλα, αλλά αυτό είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεβρωμίσει ο χώρος μας από τους άσχετους.
Τη δεκαετία του 90 τα κανάλια οι εφημερίδες τα περιοδικά παρουσίαζαν άνθιση κάπως σαν το χρηματιστήριο. Ήταν πολλά τα λεφτά Άρη. Και τα μοιραστήκαμε όλοι.
Όχι δίκαια βέβαια, αλλά στον χορό των εκατομμυρίων που παιζόταν τότε κι εμείς οι απλοί και ταπεινοί ρεπόρτερ είχαμε την ευκαιρία να γλύψουμε κανένα κοκαλάκι από αυτά που περίσσευαν από τους παχυλούς μισθούς των παρουσιαστών, των αρχισυντακτών των παρατρεχάμενων και των μυαλοπώληδων… Δε βαριέσαι. Αυτοί υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα.
Η άποψη που επικρατούσε τότε για να δικαιολογήσει τα εξωφρενικά για τα σημερινά δεδομένα, ποσά που έπαιρναν οι παρουσιαστές, ήταν «αν τα φέρνεις, τα παίρνεις». Άλλες εποχές.
Τα κανάλια, οι εφημερίδες, τα περιοδικά… Ο καθρέφτης μια κοινωνίας φούσκα, που άπλωνε τα πόδια της παραπάνω από το στρώμα της.
Αυτή η δεκαετία έβγαλε πολύ καλούς δημοσιογράφους που έκαναν πραγματικά ρεπορτάζ, έτρεχαν στο πεζοδρόμιο, έψαχναν την είδηση, και «χτύπαγαν» οκτάωρα στο μοντάζ. Η δεκαετία της αθωότητας για την ιδιωτική τηλεόραση που τότε έκανε τα πρώτα της βήματα με σύμμαχο τον πολίτη.
Έκανες γκάλοπ στην Ομόνοια και εισέπραττες μέχρι και χειροκρότημα. Ίσως γιατί οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νοικοκυρές, ήταν τότε βολεμένοι, ανυποψίαστοι, με μια καλύτερη καθημερινότητα χωρίς χαράτσια και μνημόνιο. Εμείς που τότε βγαίναμε καθημερινά στο δρόμο, νιώθαμε ότι είμαστε η φωνή των πολιτών, αισθανόμαστε ότι επιτελούσαμε κοινωνικό έργο. Άλλωστε τότε στα κανάλια οι πολιτικοί αναλυτές, οι οικονομολόγοι και οι καταστροφολόγοι ήταν σαφώς λιγότεροι. Τον πρώτο λόγο είχε ο κόσμος.
Σήμερα αν πας με την κάμερα να κάνεις γκάλοπ το πολύ που θα εισπράξεις θα είναι ένας κεσές γιαούρτι. Γιατί στο μεταξύ τα πράγματα άλλαξαν. Το μαύρο πέπλο της ανασφάλειας απλώνεται ζοφερό πάνω από τον ήλιο της Ελλάδας – μόνο αυτός μας έμεινε- και οι δημοσιογράφοι είναι περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο αλήτες και ρουφιάνοι.
Τυχαίο;
Όχι φυσικά. Από τη μία η άποψη που επιβεβαιώνεται καθημερινά, ότι χρόνια τώρα οι δημοσιογράφοι τα έχουν κάνει πλακάκια με την εξουσία, αρκεί να παρακολουθήσεις ένα οποιοδήποτε δελτίο ειδήσεων… Από την άλλη όλοι εκείνοι οι άσχετοι που τους επιτρέψαμε να μπουν στο χώρο μας και να αλωνίσουν…
Μοντελάκια με τη φιλοδοξία στο μάτι που το όνειρο της ζωής τους ήταν να γίνουν παρουσιάστριες με όποιο τρόπο…Γκόμενες από το πρώτο τραπέζι πίστα, με πλαστικά βυζιά και ψεύτικα μαλλιά, που κάλυπταν τις «ανάγκες» των αριστερών διευθυντών και τις έχριζαν παρουσιάστριες μετά από μια κολασμένη νύχτα…
Πρώην ιδιωτικοί υπάλληλοι με ταλέντο στο p.r., γλείψιμο ελληνικά, έπιαναν μια θέση στο πάνελ και είχαν άποψη επί παντός επιστητού. Ξεματιάστρες, νευρωτικές διευθύντριες με παντός είδους συμπλέγματα που έκοβαν χιλιάρικα στους φίλους τους και έκαναν τη ζωή κόλαση στους υπόλοιπους που δεν ανήκαν στην αυλή τους…
Αγράμματοι αρχισυντάκτες, ανεπάγγελτα ψώνια, «στελέχη» που ήρθαν από την Κάτω Ραχούλα και έτυχε να είναι ανίψια του Μπάρμπα απ’ την Κορώνη…
Τυχάρπαστοι «πουθενάδες» που δυσκόλευαν τη δουλειά σου, έπαιρναν απ’ τα λεφτά σου και έπιαναν μια καρέκλα –μπορεί και τη δική σου- την ώρα που εσύ έκανες ρεπορτάζ στο δρόμο μετά από 15 χρόνια θητείας στο χώρο…
Και όλοι αυτοί προκειμένου να δικαιολογήσουν τις μισθάρες τους και τη θεσούλα τους σου έκαναν το βίο αβίωτο… Παρατηρήσεις άνευ λόγου και ουσίας – γιατί κάτι πρέπει να δείξεις ότι κάνεις, όταν δεν κάνεις απολύτως τίποτα- καρφώματα, τρικλοποδιές, ίντριγκες και κατινιές…
Η πρωτογενής είδηση έπαψε πια να υφίσταται και έδωσε τη θέση του στο αναμάσημα, το copy paste και τα σκουπίδια… Το βρακί της Τζούλιας Αλεξανδράτου και η Ρούλα Βροχοπούλου ( για όποιον τη θυμάται)στην ημερήσια διάταξη… Κόλαση!
Ευτυχώς όλα αυτά μοιάζουν να ανήκουν στο παρελθόν που φαντάζει τόσο μακρινό και ξένο όταν όλοι μας ζούμε χωρίς να ξέρουμε πως θα είναι το αύριο, αν θα υπάρχει αύριο…
Που είναι τώρα όλοι αυτοί;
Κάποιοι στο σπίτι τους και κάποιοι άλλοι που αρνούνται να πάρουν γραμμή τι συμβαίνει εξακολουθούν να αναπαράγουν σκουπίδια και να μεγιστοποιούν το τίποτα παρουσιάζοντάς το ως την ανακάλυψη της πυρίτιδας!
Όπως μάθει ο καθένας…Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες θα ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι.
Όποιος αντέξει θα επιβιώσει θα συνεχίσει, θα ξαναρχίσει… Με ποιον τρόπο; Περιμένοντας να αλλάξει η κατάσταση;
Δουλεύοντας για 600 μικτά δεκάωρο και σαββατοκύριακα στο “σκλαβοπάζαρο” των site προκειμένου να παραμείνει στο χώρο; Επιβιώνοντας για ένα εξάμηνο με το επίδομα ανεργίας;
Κάποιοι θα πάνε στα χωριά τους, ξέρω συναδέλφους που το έχουν κάνει ήδη και σκέφτονται σοβαρά να αλλάξουν επαγγελματικό προσανατολισμό.
Το ζήτημα είναι, σ’ αυτήν την κωλοεποχή που διανύουμε, να διατηρήσουμε τις ισορροπίες μας. Αυτές τουλάχιστον…
Αφού δεν καταφέραμε να διατηρήσουμε τις δουλειές μας, τους μισθούς μας και το δικαίωμα στην εργασία… Και τις ισορροπίες του ο καθένας μας φαντάζομαι ότι δεν τις αντλεί μόνο μέσα από τη δουλειά. Ευτυχώς.
Συνεχίζουμε τον αγώνα για την βελτίωση σε όλα τα επίπεδα… Για να σηκώσουμε το σκυμμένο μας κεφάλι! Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά.
Κάπου θα βγάλει, δεν μπορεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου